Mijn kleindochter kreeg een gitaar en lessen van ons voor haar 10de verjaardag. We hebben een piano en drumstel staan en verschillende gitaren. De gitaar trekt haar het meeste aan. Nu hebben we het geluk dat er een geweldige muziekwinkel en een muziekschool in Wijk is. Deze week kreeg ze haar eerste les. Ik ging met haar mee omdat alles nieuw en spannend is.

Het begon er mee dat zij linkshandig is en de gitaren gemaakt zijn voor rechtshandigen. De docent legde haar goed uit dat we de snaren moesten laten omzetten (wat ik later ook heb gedaan) en hij hielp haar met de gitaarhouding en legde haar de structuur uit. Het is belangrijk dat je het direct goed aanleert, zei hij. Daarna gingen ze vader Jacob oefenen en mocht zij bim bam bom op haar gitaar laten klinken. Ze moest behoorlijk drukken met haar vingers op de snaar en hij vertelde dat ze nog zachte vingers had maar als ze goed zou oefenen er eelt op kwam. Toen we de les verlieten zei ze tegen mij “nou mijn arm en vingers doen best zeer”. Ik knikte en zei dat wordt echt minder als je goed oefent. Alles doet eerst zeer want je lichaam is het niet gewend.

De les van deze gitaar docent zouden we ook op de universiteiten en hogescholen moeten invoeren. Het gaat pijn doen deze studie te volgen om later met mensen te mogen werken die pijn hebben, verdriet en/of vastzitten in het leven te leren steunen. Om dit werk als arts, psycholoog, maatschapper werkster, ouderenwerkers, verpleegkundigen goed te kunnen doen moet je uit je comfort zone komen en je in onbekend gebied gaan begeven. Theorieen leren die je oude denkbeelden omver werpen. Je moet een ander echt kunnen zien en voelen en daarvoor moet je soms dichtbij komen en iemand aanraken om tot rust te komen. Of juist wat afstand bewaren als die ander daar behoefte aan heeft. De theorie niet star toepassen maar kijken wat die ander nodig heeft.

Ik kreeg naar aanleiding van het interview in het AD verschillende berichten van docenten die vertelden hoe moeilijk het voor hun studenten is, niet voor iedereen gelukkig, om oefeningen te doen om nabij iemand te leren komen. In het gewone leven voelen ze zich daar ook vaak onzeker over.

Zelf gaf ik een gastles vorige week aan eerstejaarspsychologie studenten over de invloed van social media op hun identiteit. Ze hadden een film uitgekozen die ze met elkaar hadden gezien over een jonge vrouw die influencer werd en hier steeds meer leugens ging verspreiden. Uiteindelijk kwam dat uit en stortte ze helemaal in. Ze leerde op deze manier dat je gevoelens en gedachten delen in de fysieke wereld met vrienden een belangrijke bron is van mens zijn en een kwalitatief aardig leven opbouwen. Dat kan alleen maar door fouten te maken, te oefeningen en je op onbekend gebied te begeven.

Laten wij als docenten en opvoeders het lef hebben om onze kinderen, leerlingen en studenten uit hun comfort zone te halen en hen de ruimte bieden om fouten te mogen maken en dat wij daar als een warme omheining omheen blijven staan om hen te bemoedigen.

Wat mijn kleindochter betreft ben ik nieuwsgierig of gitaar haar nieuwe liefde wordt maar ze zal er zeker veel van leren ook op andere gebieden van het leven en ik hoop nog lang liefdevol met open armen om haar heen te mogen staan en van haar te mogen leren.

Als ik naar buiten kijk, de tuin in, dan zie ik B. zitten met een grote blauwe handdoek om zich heen geslagen. De zon schijnt maar het is nog fris in de ochtend. Hij zit met een pen en een opschrijfboekje en probeert een gedicht te schrijven of een lied.

Het is stil.

Ik zit binnen ontspannen aan de tafel. Er hoeft niets. Wonderlijk dat we ons zo moeizaam verhouden tot het niets. Meestal schrijf en lees ik veel als ik op Texel ben maar deze week niet. Ik lees de Louteringsberg van Thomas Merton. Langzaam. En ik leef mee met zijn zoektocht naar God en zijn vraag of hij kloosterling moet worden. Ondertussen mijmer ik over mijn eigen louteringsberg.

Zoveel gedaan, gewerkt en gesjouwd. Zoveel onmacht gevoeld, chaos en verdriet. Zoveel geleerd en ruim gewaardeerd en hoe nu verder in mijn zeventigste levensjaar? De verzoeken om workshops, interviews en lezingen gaan nog steeds door. Ik werk aan een zomercursus voor de HOVO. Ik voel geen onvervulde verlangens of wilde plannen en ik heb geen bucketlist.

Ik kijk de tuin in naar de vogels die ik meestal niet bij naam ken. Andere vogels dan thuis dat zie ik wel. Voor het eerst van mijn leven twee roodborstjes gezien, samen, dat vervult me met plezier want tot nu toe zag ik er altijd maar een.

Ik hou van dit kleine leven en kijk met stomme verbazing naar mezelf. Ik die altijd bezig was, druk, groots en meeslepend wilde leven, val steeds meer stil. Wel hoor ik een stem die zegt, ga iets nuttigs doen, maar ze is niet erg luid.

We gaan wandelen, langs het strand, naar de Slufter en het waanzinnige gevoel ervaren dat we omhuld worden.

We zijn weer een weekje op Texel. Ga je op vakantie vroeg de fotografe vorige week. Vakantie, zei ik, nou zo noem ik dat niet. Ga ik eigenlijk wel eens op vakantie? Mijn leven op Texel is soortgelijk als mijn leven in Wijk. We gaan altijd naar hetzelfde huisje.

Rustig wakker worden, het tijdstip maakt niet en ontbijten met koffie en een broodje, daarna 20 minuten mediteren. Rustig wassen en aankleden en de kranten lezen. Wandelen, lezen, schrijven en eten koken zijn de meest voorkomende activiteiten en zo zien mijn meeste dagen eruit. Tussendoor wat schoonmaken om in beweging te blijven en het minder koud te hebben en af en toe in de tuin werken.

Het verschil zit hem in het licht en de zee. Het gevoel van ruimte dat de zee me geeft is met niets te vergelijken. Het licht in al haar schakeringen raakt me ook altijd. Het is stiller in mijn hoofd en rustiger in mijn lijf. Op de een of andere manier kom ik makkelijker in contact met wat wezenlijk is en er echt toe doet. Ik pieker hier minder.

Zoals je kunt zien is het wonderlijk stil aan het strand. Het was notabene een zondag en het begin van de meivakantie. Waarom zijn er zo weinig mensen? Las in de krant dat mensen toch weer een last minute hadden geboekt naar de zon. Waarom? Hier is het stil en iedere dag schijnt de zon een paar uren.

Ik zei tegen de fotografe dat vakantie voor mensen is met een leven waar ze ontevreden over zijn. Ze knikte bedachtzaam en zei dat ze er zo nog nooit naar had gekeken. Maar jij werkt altijd, reageerde zij. Nu knikte ik bedachtzaam en zei, zo kun je het ook bekijken.

Vanmorgen stuurde mijn vriendin Betty een advertentie van een cosmetische kliniek die adverteerde met het strakker maken van de vagina zonder operatie. Nee ik laat het beeld niet zien en noem ook de kliniek niet. Niet uit angst maar omdat ik geen gratis reclame wil maken. Zelf keek ik op hun site om te zien hoeveel geld ze hiervoor vroeger maar onder het kopje tarieven waren alleen praatjes te zien over vergoedingen door zorgverzekeraars. Onder aanbiedingen waren ook het werken met 24 karaats goud in het gezicht om te verjongen.

Ik maak me hier kwaad over. Stampvoetend kwaad. De zorgkosten rijzen de pan uit en dan zouden we dit soort leugens en onzin met elkaar betalen??? Er is een tekort aan artsen en verplegend personeel en dan werkt een deel in dit soort klinieken??

Vrouwen trap er niet in. De meest waanzinnige claims worden er op die sites geschreven. De ene leugen na de leugen. Besteed je tijd en geld hier niet aan.

Tegelijkertijd tijd toen ik haar berichtje kreeg, las ik in de krant over Zaporizja waar de atoomwaakhond de noodklok luidt over de verhoogde militaire activiteit rondom de kerncentrale. Wat kan ik doen? Ik staarde een poosje voor me uit en voel me machteloos. Daarna las ik het verhaal van Lara Nuberg die op 32 jarige leeftijd er achter kwam dat ze afstamt van Sumatraanse bijvrouwen en een Nederlandse slavenhandelaar. Toen hing ik knock out in de ringen en was de krant nog niet eens uit.

Ik probeer in mijn leven en in mijn schrijven zoveel mogelijk bemoedigend en optimistisch te zijn maar nu lukt het niet. Het kwaad staat echt voor onze voordeur en zit ook in ons. Het mensonterende kwaad van mensen als dingen te zien door ze geld uit de zak te kloppen of neer te schieten als ze je in de weg lopen. Door de ander te behandelen als minderwaardig. We zijn allemaal een mix van allerlei culturen en rassen, we zijn allemaal vrouwelijk en mannelijk, slim en stom, mooi en lelijk. Laten we daarmee leren leven. Ieder voor zich en allemaal met elkaar. Er is geen andere oplossing.