fotograaf Barend Boot

Daar sta ik dan, met een mooie bos lente bloemen, tulpen in verschillende kleuren. Gekregen van het klooster Huissen voor mijn lezing over ontmoeten tussen therapeut en client.

In de prachtige kapel van het klooster waren therapeuten en clienten uit de GGZ bij elkaar gekomen rondom het thema ontmoeten. Deze dag is georganiseerd door Pete Pronk en Margreet Roos in samenwerking met het klooster. Hoe bijzonder is dat. Normaal komen deze groepen niet bij elkaar op een symposium, maar hebben therapeuten hun eigen bijeenkomsten, net als clienten. En nu zaten we allemaal in dezelfde ruimte en horen dezelfde verhalen. Wat hebben we elkaar te vertellen? Twee mensen met een psychiatrische geschiedenis vertelden hun verhaal met een film, die de titel heeft: van chaos tot helder. Een psychiater en een psycholoog vertelden over hun ervaringen in de GGZ. In de middag verschillende creatieve workshops. Aan het einde van de dag zongen we het lied van Adem, gemaakt door Pete Pronk.

Waarom gaan we vaak echt contact uit de weg? Ik denk vanuit angst voor confrontatie. De ontmoeting met de ander is ook altijd een ontmoeting met jezelf en dat kan confronterend zijn.

Maar onze overeenkomsten zijn veel groter dan onze verschillen. We zijn allemaal gewonde mensen, heel in gebrokenheid en als we vandaaruit een ander mens ontmoeten, zal het leven resoneren en kan ons helend vermogen haar werk doen.

We maken tijdens ons leven meerdere geboortes en meerdere sterfmomenten mee. Om een intense ervaring van overgang, van tussenruimte, van wie je dacht dat je was, naar een volkomen nieuwe situatie te kunnen gaan, hebben we een plek nodig waar we gedragen worden. Een plek, een mens, die niet oordeelt en die met mededogen en een open geest aanwezig is. Een vriend, een geliefde of een therapeute, die de hoop heeft dat het goed komt. Dat hebben we allemaal nodig als het leven duister is en onze vitaliteit verdwenen lijkt.

Er is veel in mij aangeraakt en de dag resoneert nog lang bij me na. Twee nachten achter elkaar ben ik uren wakker omdat ik steeds weer mensen hoor en zie en voel hoe in de onderstroom van allerlei bij mij in beweging is gezet. En wat is het toch geweldig als we onze maskers laten zakken en elkaar en daarmee ook ons zelf aankijken en zien.