Killer Body

Ik had afgelopen zondag weer een Alice in Wonderland ervaring. De deur die ik deze keer opende was de wereld van de bodybuilders en fitness. Zaterdag 8 december en zondag 9 december was er in het conferentie centrum Koningshof in Veldhoven het grootste krachtsportspektakel van de Benelux. Kampioenschappen bodybuiding, Bikini fitness, men’s physique, internationale drc cup powerlifting, njoya league finals en internationale calisthenics 2018. Vraag me niet wat het betekent maar het zijn allemaal krachtsporten waar mannen en vrouwen hun met bruine olie ingesmeerde en gespierde lichamen tonen. Lees verder

Waarom vinden we wat we vinden?

Obesitas
Afgelopen week was er een Youtube-filmpje waarin het ging om de vraag welke kleur een jurk had. Sommige mensen zagen goud/wit en anderen zwart/blauw Als we zelfs onze ogen niet meer kunnen vertrouwen, wat dan nog wel? Het was één van de vragen die rondzong in sociale media. Geweldig leuk voorbeeld van psychologie in het dagelijks leven. Lees verder

61

61

Ik ben 61 jaar geworden. Dat klinkt oud. Het betekent in ieder geval dat ik het grootste deel van mijn leven achter me heb. Ik fietste naar de universiteit in het nieuwe jaar en realiseerde me sterk dat ik nog slechts enkele jaren werk. Dat maakte weemoedig en rustig. Weemoedig om het voorbij gaan van dingen in het leven waar je van houdt. Rustig omdat het ook fijn is om geen grote ambities meer te hebben en geen grote plannen. Lees verder

Leren van ons lichaam

Labels

Na een lezing over Ik ben mijn verhaal, kwam er een jongen naar me toe die vertelde dat mijn verhaal hem had geraakt en dat hij autist was.

Ik heb daar lang over na moeten denken. Een belangrijk kenmerk van autisme is toch dat die mens zich moeilijk in kan leven in een ander? Hij was geraakt en we hebben zeker vijf minuten met elkaar gesproken. Waarom zei hij: ‘Ik ben autist?’ Ik zag een vriendelijke jongeman, die zich tot mij richtte en waarmee ik een fijn contact had. Lees verder

Lichamen aan zee

Strand

Met de Pasen hebben we genoten van vier vrije dagen aan zee. We hadden prachtig weer. Mooie wolken in allerlei vormen staken duidelijk af tegen de blauwe lucht. De zee schuimde en rolde haar water heen en weer. Kinderen waren geconcentreerd aan het graven en scheppen alsof hun leven ervan af hing. Vaders die zand van voetjes afveegden voordat zij de sokken van hun kinderen aandeden. Moeders die als boeddha’s in het zand zaten, naast hun spelende kinderen.

VliegersDe vliegers leken moeiteloos op de wind te dansen. Meeuwen schreeuwden en vlogen cirkels van boven naar beneden. En dan dat geweldige licht, zo moeilijk te omschrijven, maar dat licht waar je licht van wordt. Surfers die hun kunsten vertonen. Ballen die heen en weer werden geschoten en hoge stemmen.

Gigantische buik

De lichamen aan zee waren heel verschillend ingepakt. Ik zag joggingpakken die hooggesloten waren en de muts op tegen de wind. Ik zag veel blote voeten en een jonge vrouw met een kindje die tattoos rond haar enkels had. Ik zag mannen strak in het pak en Marokkaanse meisjes giechelend en geheel gekleed. En ik zag een man van een jaar of zestig met een blonde paardenstaart, zijn overhemd open, waardoor zijn gigantische buik alle ruimte kreeg, die hij zonder gene aan de wereld toonde.

Vriendelijke ober

Ik zag een oude vrouw met een groot stuk hout onder haar arm, haar lichaam fier rechtop alsof ze een totem met zich meedroeg, heel bedachtzaam. Haar lichaam ingepakt in eindeloze lappen. Twee vrouwen met kunstnagels, veel make-up en vijf kinderen patat eten en regelmatig deelde een van die vrouwen een tik uit. De kinderen leken eraan gewend en keken wat gegeneerd voor zich uit. Bewegelijke lichamen die zich moeilijk leken te disciplineren. De ober met zijn vriendelijke en open gezicht die uren onvermoeid aan iedereen vroeg wat hij voor hen kon betekenen. Keurig gekleed in een wit overhemd en zwarte broek.

Ik zag vooral spelende lichamen. Lichamen die blij waren dat ze werden uitgelaten.

Door: Liesbeth Woertman

Psychologie van het Uiterlijk

Liefkozend strelen goed voor lichaamsbewustzijn

rubberen hand illusie

Haike van Stralen, neuropsychologe en collega’s hebben een onderzoek gedaan naar de invloed van aanraken op het lichaamsbewustzijn. Zij gebruikten daarvoor de ‘rubberen- hand-illusie’.

Gezonde vrijwilligers worden zittend aan een tafel zo opgesteld dat één van hun armen achter een schot zit. Zij zien die arm dus niet. Wel zichtbaar is de andere arm en een rubberen arm. De onderzoekers strelen de rubberen en de onzichtbare arm en hand.

Langzaam en aandachtig strelen

Vooral de langzame strelingen over de arm en de bovenkant van de hand ervoeren de deelnemers als aangenaam. En het waren juist prettige aanrakingen waardoor de deelnemers de rubberen hand meer als eigen lichaamsdeel beschouwden: bij aangename aanraking was de illusie van de rubberen hand als onderdeel van het eigen lichaam het grootst.

Van Stralen merkt op: “Dat betekent dat langzaam, liefkozend strelen over de arm meer lichaamsbewustwording creëert.” Een niet geringe implicatie voor patiënten met een stoornis van het lichaamsbewustzijn. “Het is goed mogelijk dat patiënten met deze stoornis geholpen zijn bij affectieve aanraking van het lichaamsonderdeel dat zij ontkennen.”

Fantastisch onderzoek en uiteraard denkt de neuropsychologe hierbij aan implicaties voor patiënten. Maar ik denk dat de uitkomst van dit onderzoek voor iedereen interessant is. Rustige, aandachtige aanraking, hebben we allemaal nodig om ons lichaam te ervaren en ons geborgen te voelen.

 

Door: Liesbeth Woertman.

Waarom vinden we allemaal hetzelfde leuk?

Uniek

Het valt me op dat wij mensen te weinig aan onszelf denken. Klinkt misschien een beetje gek zo out of the blue: maar denk er eens over na. We plaatsen foto’s op Facebook waarop we op ons allervoorbeeldigst staan, zodat we zo veel mogelijk vind-ik-leuks van anderen krijgen. We kopen kleding van dat ene dure merk, want stel je voor dat iemand ons zou zien in een tweedehandsje. En uiteraard moet de muziek van die ene hippe band die op dit moment bekend is geluisterd worden.

Voor wie doen we dingen?

Euhm, ho eens even, waar doen we dat allemaal voor? Voel je je nou echt beter als er “Nike” op het kaartje in je nek staat? En als je een like krijgt van die ene vage kennis van muziekles van drie jaar geleden? De enige “persoon” waar we al deze dingen voor lijken te doen, is anderen. We staan onder enorme sociale druk in ons leven om alleen bepaalde dingen te waarderen en vergeten daarbij dat we leuk en interessant genoeg zijn om zélf de oorsprong van onze voorkeuren te zijn.

Grijze muisjes die in een cirkel lopen

Bijna alles wat we doen, doen we voor de positieve waardering van anderen. Hierbij worden we eigenlijk één groot collectief van mensen die hetzelfde leuk vinden. Grijze muisjes die in een cirkel achter elkaar aanlopen. En daarbij ligt het risico dat we vergeten wie we zelf zijn. Iedereen heeft zijn eigen wensen en voorkeuren, maar durven we daar eigenlijk nog wel gehoor aan te geven?

Zelf beslissen wat je leuk vindt

Volgens mij mogen we best wat meer lekker aan onszelf denken en uit de polonaise van mensen die achter elkaars voorkeuren aan lopen springen. Popmuziek? Nee, vandaag even metal, ik vind die zoete liedjes niks. Adidas sneakers? Die van de Scapino lopen prima en vind ik stiekem veel gaver. Lekker zelf beslissen wat je leuk vindt, hoe je eruit ziet en wat je doet. Daarmee geef je bovendien het goede voorbeeld aan je mede-muisjes om zelf ook uit het collectief te springen.

Door: Diede Heitink

Borstkanker en lichaamsbeeld

Modeshow Adamas (2011)

Modeshow Adamas (2011)

Borstkanker is de meest voorkomende vorm van kanker bij vrouwen. De ziekte is niet alleen levensbedreigend, maar het is ook nog eens een aanslag op het meest vrouwelijke lichaamsdeel dat een vrouw heeft: de borsten. Dit geldt zeker wanneer een heftige ingreep, borstamputatie, uitgevoerd moet worden. Wanneer een vrouw borstkanker overwint, maar verder moet zonder borsten, wat doet dit dan met haar lichaamsbeeld? Intuïtief zou ik denken dat een vrouw zich minder mooi en onzekerder voelt, beroofd van haar meest vrouwelijke lichaamsdelen.

Stralend de wereld in

Stralend de wereld inMaar gelukkig kan het ook anders. Ieder jaar help ik bij een modeshow van het Adamas Inloophuis, een stichting voor vrouwen die borstkanker (gehad) hebben en hun familieleden. De modellen in deze modeshow zijn vrouwen met borstkanker. ‘Stralend de wereld in’, heet dit evenement. En stralen, dat doen ze! Ieder jaar weer word ik geraakt door de kracht waarmee de modellen hun lichaam showen. Ze lijken niet meer gekrenkt door dat wat hun ziekte met hun lichaam gedaan heeft.

Mijn lichaam is krachtig en mooi

Misschien  zijn ze juist dankbaar en hebben ze een kracht in hun lichaam gevonden, waardoor hun lichaamsbeeld juist positief beïnvloed wordt, en waardoor ze meer van hun lichaam gaan houden. Het is inspirerend om te zien, en ik denk dat iedere vrouw er iets van kan leren, of ze nu een ziekte heeft of niet. Het is alsof de vrouwen uitstralen: ‘Kijk, mijn lichaam is beschadigd, maar ook krachtig. En daarom is het mooi.’

Door: Lana Donse