61

61

Ik ben 61 jaar geworden. Dat klinkt oud. Het betekent in ieder geval dat ik het grootste deel van mijn leven achter me heb. Ik fietste naar de universiteit in het nieuwe jaar en realiseerde me sterk dat ik nog slechts enkele jaren werk. Dat maakte weemoedig en rustig. Weemoedig om het voorbij gaan van dingen in het leven waar je van houdt. Rustig omdat het ook fijn is om geen grote ambities meer te hebben en geen grote plannen.

Nieuw fotoboek van Milou van Rossum

Ik ben gezond en voel me over het algemeen goed en vitaal. In het NRC van zaterdag staat een reportage van Milou van Rossum over een nieuw fotoboek. Vrouwen van rond de zeventig die er vitaal uitzien zijn op straat gefotografeerd. Vier verschillende portretten van energieke vrouwen kijken ons aan. Een plezier om naar te kijken en tegelijkertijd de gedachte: “Maar dit moet niet de nieuwe norm worden.” Fijn dat het sommige mensen zo goed gaat, maar dat geldt niet voor iedereen.

Verschillen tussen mensen zijn groot

Want wat zijn de verschillen tussen mensen van dezelfde leeftijd groot. Veel mensen van zeventig zijn versleten of ziek. Niet alleen in arme delen van de wereld, maar ook bij ons in Nederland. Mensen die lichamelijk werk doen, mensen die verdrietig zijn, eenzaam, ziek, arm of op welke manier dan ook lijden, zien er getekend uit. Zij kijken naar de grond en lopen sloffend door de straten. Ze zijn waarschijnlijk al blij als ze deze dag een beetje aardig doorkomen.

Als je gezond bent, is het lichaam zo vanzelfsprekend. Maar het is meer een wonder dat het lichaam zo vaak, zo goed functioneert.

Ik ga mijn nieuwe levensjaar in. Vol vertrouwen en ontvankelijk voor dat wat komen gaat.

Door: Liesbeth Woertman

 

 

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

5 × 5 =