Met de Pasen hebben we genoten van vier vrije dagen aan zee. We hadden prachtig weer. Mooie wolken in allerlei vormen staken duidelijk af tegen de blauwe lucht. De zee schuimde en rolde haar water heen en weer. Kinderen waren geconcentreerd aan het graven en scheppen alsof hun leven ervan af hing. Vaders die zand van voetjes afveegden voordat zij de sokken van hun kinderen aandeden. Moeders die als boeddha’s in het zand zaten, naast hun spelende kinderen.

De vliegers leken moeiteloos op de wind te dansen. Meeuwen schreeuwden en vlogen cirkels van boven naar beneden. En dan dat geweldige licht, zo moeilijk te omschrijven, maar dat licht waar je licht van wordt. Surfers die hun kunsten vertonen. Ballen die heen en weer werden geschoten en hoge stemmen.

Gigantische buik

De lichamen aan zee waren heel verschillend ingepakt. Ik zag joggingpakken die hooggesloten waren en de muts op tegen de wind. Ik zag veel blote voeten en een jonge vrouw met een kindje die tattoos rond haar enkels had. Ik zag mannen strak in het pak en Marokkaanse meisjes giechelend en geheel gekleed. En ik zag een man van een jaar of zestig met een blonde paardenstaart, zijn overhemd open, waardoor zijn gigantische buik alle ruimte kreeg, die hij zonder gene aan de wereld toonde.

Vriendelijke ober

Ik zag een oude vrouw met een groot stuk hout onder haar arm, haar lichaam fier rechtop alsof ze een totem met zich meedroeg, heel bedachtzaam. Haar lichaam ingepakt in eindeloze lappen. Twee vrouwen met kunstnagels, veel make-up en vijf kinderen patat eten en regelmatig deelde een van die vrouwen een tik uit. De kinderen leken eraan gewend en keken wat gegeneerd voor zich uit. Bewegelijke lichamen die zich moeilijk leken te disciplineren. De ober met zijn vriendelijke en open gezicht die uren onvermoeid aan iedereen vroeg wat hij voor hen kon betekenen. Keurig gekleed in een wit overhemd en zwarte broek.

Ik zag vooral spelende lichamen. Lichamen die blij waren dat ze werden uitgelaten.

Door: Liesbeth Woertman