Ik lees het nieuwe boek van Paul Verhaeghe Intimiteit.
Het boek gaat over onze verdeeldheid tussen onszelf en ons lichaam. De verdeeldheid tussen ik en mijn lichaam. Ik kan tevreden zijn met mijn lichaam. Ik haat mijn lichaam. Wij benoemen wat wij voelen en taal geven schept een bepaalde afstand. Ik voel me verwant met het werk van collega Paul Verhaeghe. Lees verder
Het is boekenweek. Ik kocht ‘De avond is ongemak’ van Marieke Lucas Rijneveld en kreeg het boekenweekgeschenk cadeau. Ik was het weekend alleen en had me geïnstalleerd met mijn verse boeken en slagroomtruffels. Op de bank, dekentje erbij, pot thee en koos Griet op de Beeck ‘Gezien de feiten’ als eerste boek om te gaan lezen. Zoals u waarschijnlijk weet, ben ik een grote fan van Griet. Lees verder
Ik lig ziek thuis op de bank. Al weken vielen mensen in mijn omgeving om door de griep. Mijn kinderen, kleinkinderen, broers en collega’s werden ziek. En net toen ik dacht dat ik er lekker door mazzelde, werd ik gegrepen. Eerst lichte keelpijn en al snel stroomden het vocht uit mijn neus en ogen. Mijn gezicht voelde aan alsof het tussen een deur beklemd had gezeten. Ik kon me alleen maar overgeven en liggen. Tussen het slapen door, had ik wel het ultieme ‘ziek-zijn-boek’ gekregen van een vriend. ‘De boekenapotheek aan de Seine.’ Een heerlijk boek over de liefde en de rol van boeken. Lees verder
‘Het denken wil alles zijn’, zegt Bataille meermalen ‘Het inherente verlangen tot begrijpen.’ George Bataille is een Franse filosoof die ik al een jaar of dertig probeer te lezen, te begrijpen. Ik voel me mateloos tot hem aangetrokken. Ik voel wat hij bedoelt maar ik kan hem niet rationeel begrijpen. Lees verder
Een roman geschreven door Griet op de Beeck over Mona als kind, als 24-jarige en als 35-jarige vrouw. Lang geleden dat ik zo geraakt was door een roman. Het verhaal gaat over zwijgen. Over niet rechtstreeks zijn, maar invullen wat je denkt dat een ander nodig heeft. Over een ander niet willen kwetsen, over trouw en ontrouw zijn. Over de gruwelijke loyaliteit van een kind. Over bang zijn en soms dapper. Over jezelf durven redden. Over eenzaamheid, over vergeten en niet kunnen vergeten. Lees verder
Een van mijn lievelingsschrijvers is Willem Jan Otten. In 2014 ontving hij voor zijn beschouwend proza de P.C.Hooftprijs. Ik lees op dit moment zijn nieuwe essaybundel Droomportaal. Lees verder
Ik ben gevraagd om een college te geven in de cursus ‘Lezen is denken’. Een serie colleges waarin hoogleraren gebruik maken van romans om hun onderzoeken aan te illustreren. Ik heb gekozen voor de roman van Connie Palmen ‘De vriendschap’ uit 1996 om mijn onderzoeken naar lichaamsbeelden mee te verhelderen.
Het verhaal van de hechte vriendschap tussen de kleine, smalle en taalbehendige Catharina Buts en de grote, dikke woordblinde Barbara (Ara) Callenbach. Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van Catharina, Kit genoemd. Kit vindt het gezicht van Ara het mooiste gezicht dat ze ooit gezien heeft.
Ik wil hier de rol van de aanraking laten zien als fundament voor het zelf-en lichaamsbeeld.
Op pagina 59 schrijft Connie Palmen:
“Ze maakte het lawaai dat ik dempte, ze schond de wetten waaraan ik me onderwierp, ze veroverde de ruimte waarin ik onzichtbaar probeerde te zijn en in het niet wilde verdwijnen.
Soms heb ik het gevoel zelf zonder lichaam te zijn en dat zij telt voor twee, dat zij ook mijn lichaam is en voor mij een plaats inneemt in de wereld en daar alles opknapt war ik bang voor ben.
Ik kon het aan niemand uitleggen, ook aan mijzelf niet, maar ik voelde me vanaf het moment dat ik Ara had gezien met haar verbonden, alsof zij op een eigenaardige manier mijn lichaam borg in het hare”.
Ara staat voor het lichaam en Kit voor de geest. Ara wordt thuis liefdevol aangeraakt en Kit heeft een moeder die voor lekker eten zorgt. De eerst keer dat Kit bij Ara thuiskomt, ziet ze hoe haar vriendin door haar moeder wordt verwelkomd.
“Die moeder hield het gezicht van Ara met twee handen vast.
De moeder aaide Ara daarna ook nog even over haar wang.
Ik had de neiging om naar de grond te staren, omdat ik meende iets gade te slaan wat voor mijn ogen verborgen moest blijven, iets verbodens, maar ik kon niet anders dan ernaar kijken, zo prachtig vond ik het.
Zo veel liefde had ik nog nooit in het echt gezien”. Pagina 71
Het schrille meisje Kit dat in haar hoofd woont en voor het eerst ziet hoe een moeder haar kind liefde vol begroet. Ara heeft dan ook een positief lichaamsbeeld, hoewel ze dik is. Kit heeft het gevoel zonder lichaam te zijn en is erg druk. Kit komt voor het eerst van haar leven tot rust als ze zich tegen het lichaam van Ara aanvlijt.
Door: Liesbeth Woertman