Ik lig ziek thuis op de bank. Al weken vielen mensen in mijn omgeving om door de griep. Mijn kinderen, kleinkinderen, broers en collega’s werden ziek. En net toen ik dacht dat ik er lekker door mazzelde, werd ik gegrepen. Eerst lichte keelpijn en al snel stroomden het vocht uit mijn neus en ogen. Mijn gezicht voelde aan alsof het tussen een deur beklemd had gezeten. Ik kon me alleen maar overgeven en liggen. Tussen het slapen door, had ik wel het ultieme ‘ziek-zijn-boek’ gekregen van een vriend. ‘De boekenapotheek aan de Seine.’ Een heerlijk boek over de liefde en de rol van boeken.

“Ik wilde gevoelens behandelen die niet als lijden worden erkend en die nooit door artsen worden gediagnosticeerd. Al die kleine gevoelens en aandoeningen waar geen therapeut zich voor interesseert omdat ze te klein en te ongrijpbaar zouden zijn. Het gevoel wanneer de zomer weer ten einde loopt. Of het besef dat je geen heel leven meer hebt om je plek te vinden. Of de lichte droefenis over een vriendschap die toch niet dieper wordt, waardoor je verder moet zoeken naar een zielsverwant voor het leven. Of de zwaarmoedigheid op de ochtend van je verjaardag. Heimwee naar de lucht van je kindertijd zulke dingen.”

Je ruikt de lavendel

Het is een heel zintuiglijk boek. Je ruikt de lavendel, je voelt de aanraking en je lichaam wordt gedragen door het zand, door de zee.

De boekhandelaar schrijft aan zijn Grote Encyclopedie van kleine gevoelens. Onder de K schrijft hij Keukentroost. “Het gevoel dat er in de keuken op het fornuis iets heerlijks staat te stoven en dat je geliefde zo dadelijk achter de beslagen ramen samen met jou aan de tafel gaat zitten en je tussen twee happen door tevreden zal aankijken.”

Een heerlijk boek om bij te snotteren.

Door: Liesbeth Woertman.