Durf je te openen

Barends verjaardag

Juni is bij ons verjaardagsmaand. Barend en Andreas mijn zonen zijn jarig, mijn moeder en mijn man Barend. We vierden die verjaardagen corona proof in kleine kring. Deze foto is van Barends verjaardag. Hij wilde graag dat de vrienden een gedicht of verhaal zouden meenemen en voordragen. Aldus geschiedde. Met af en toe een bezorgde blik naar boven als de wolken zich dreigend toonde, konden we, met af en toe de luifel naar beneden, toch in de tuin blijven.

De een haalde herinneringen op aan hun 42 jarige vriendschap, de andere vriend had een haiku gemaakt en er werd gezongen. De kleinkinderen hadden een mooie kaart voor opa getekend en huppelden ook nog even langs. Zijn 91 jarige moeder had een prachtige tekst geschreven aan haar innig geliefde zoon waardoor de anderen allemaal jaloers waren geworden. Heerlijk om een moeder te hebben die je aanspreekt met mijn innig geliefde eerstgeborene.

We genoten van ons intieme samen zijn en wisselden verhalen uit over onze kantelpunten.

Zondagmorgen werd mijn interview met Annemiek Schrijver in De Verwondering herhaald. We hadden zelf niet gekeken. Op een gegeven moment stroomden de berichtjes binnen via Facebook, Linkedin, mijn mailadres van de UU en via mijn website. Onbekende mensen schreven me dat ze geraakt waren en vertelde ook aan mij stukjes van hun geschiedenis. Oud studenten haalden herinneringen op. Sommigen mensen vroegen om advies of hulp.

Wat is het toch belangrijk om open te zijn en je verhaal aan elkaar te vertellen met hoogte en dieptepunten en dat je verhaal dan empatisch ontvangen wordt. Het grootste cadeau aan elkaar, zomaar of omdat je jarig bent.

Loslaten

Leersum oktober 2019

De herfst is begonnen. De tijd van loslaten breekt aan. Afgelopen week genoten van het prachtige portret dat Annemiek Schrijver van me heeft geschilderd. We keken het op zondagmorgen 8.25. Het is voor het eerst dat ik naar mezelf kijk en luister zonder schaamte, terwijl ik tegelijkertijd nog nooit zo open ben geweest. Hoe bijzonder is dat. Het was een echte ontmoeting in verwondering.

Ik heb vele, mooie woorden en zinnen mogen ontvangen van onbekende mensen.Zo fijn dat deze openheid bij andere mensen iets doet resoneren. Ik liep daardoor met lichte tred door het leven. Blij en dankbaar voor alles wat zichtbaar wordt en kan stromen.

We gingen naar het bos in Leersum om te aarden en te genieten van de ruimte en de geuren. Het barst van de paddenstoelen in het bos. Zo fijn om hand in hand te vertellen aan elkaar wat ons bezighoudt en dan weer stil te lopen door de bladeren.

Mijn werk, de universiteit loslaten. Ik droomde vannacht dat ik in de bus zat. Wiljan van den Akker een van mijn geliefde collega hoogleraren reed de bus. Hij reed nogal woest. Mijn tas stond op de grond en ik stond al op om bij de volgende halte uit te stappen. Stromen auto’s reden links van de bus en voor ons verscheen een bestelbus met een grote stang. Zou het lukken om er ongeschonden tussendoor te rijden?

Op dat moment werd ik wakker. Aan het ontbijt vertelde ik mijn stukje droom en ik interpreteerde de droom dat ik bijna aan het eind van mijn carrière ben maar nog wel deze laatste maanden alert moet blijven om geen overhaaste beslissingen te nemen.

Loslaten. Ruimte houden en maken voor datgene wat tevoorschijn wil komen.

De verwondering

Een paar maanden geleden werd ik door Annemieke Schrijver geïnterviewd voor een radio programma over mijn nieuwe boek Je bent al mooi. De schoonheid van imperfectie. We hadden een minuut of veertien. Annemieke vond het te kort en wilde graag verder praten. Dat werd een televisie opname voor het programma de verwondering. In het NCRV programma ontvangt zij gasten uit verschillende religieuze tradities met uiteenlopende maatschappelijke achtergronden. Zij neemt haar gasten mee de stilte van de zondag in om met hen, weg van de waan van de dag, toevlucht te zoeken bij inspirerende woorden.

Barend was zo lief om me die woensdag met de auto te brengen. Ik moest namelijk naar een boshut bij Hilversum en zoals u weet stoppen er geen bussen bij bomen. We werden bij de parkeerplaats al opgevangen door een vriendelijke dame. Met zijn drieën liepen we het bos in en kwamen uit bij een houten boshut. Daar ontmoetten we de camera en lichtman, de mevrouw van de visagie en een vrouw die een verrukkelijke lunch maakte. Het was duidelijk dat ik in een team kwam. Mensen die goed op elkaar waren ingespeeld, een warme groep mensen.

Het interviewde duurde een uur maar na enkele minuten was ik iedereen al vergeten. Ik keek in de ogen van Annemiek, mooie, open ogen en een mond die oprechte belangstellende vragen stelde. Het werd een gesprek, een open ontmoeting.

Van dat uur worden 25 minuten televisie gemaakt die worden uitgezonden op 13 oktober 2019 om 8.25 op NPO 2. In dezelfde week wordt het programma nog eens uitgezonden. Ik dacht op die donderdag.

Liesbeth Woertman bij de Verwondering
Bekijk de aflevering van De Verwondering terug.

https://pers.kro-ncrv.nl/programmas/deverwondering/de-verwondering-liesbeth-woertman