De herfst is begonnen. De tijd van loslaten breekt aan. Afgelopen week genoten van het prachtige portret dat Annemiek Schrijver van me heeft geschilderd. We keken het op zondagmorgen 8.25. Het is voor het eerst dat ik naar mezelf kijk en luister zonder schaamte, terwijl ik tegelijkertijd nog nooit zo open ben geweest. Hoe bijzonder is dat. Het was een echte ontmoeting in verwondering.

Ik heb vele, mooie woorden en zinnen mogen ontvangen van onbekende mensen.Zo fijn dat deze openheid bij andere mensen iets doet resoneren. Ik liep daardoor met lichte tred door het leven. Blij en dankbaar voor alles wat zichtbaar wordt en kan stromen.

We gingen naar het bos in Leersum om te aarden en te genieten van de ruimte en de geuren. Het barst van de paddenstoelen in het bos. Zo fijn om hand in hand te vertellen aan elkaar wat ons bezighoudt en dan weer stil te lopen door de bladeren.

Mijn werk, de universiteit loslaten. Ik droomde vannacht dat ik in de bus zat. Wiljan van den Akker een van mijn geliefde collega hoogleraren reed de bus. Hij reed nogal woest. Mijn tas stond op de grond en ik stond al op om bij de volgende halte uit te stappen. Stromen auto’s reden links van de bus en voor ons verscheen een bestelbus met een grote stang. Zou het lukken om er ongeschonden tussendoor te rijden?

Op dat moment werd ik wakker. Aan het ontbijt vertelde ik mijn stukje droom en ik interpreteerde de droom dat ik bijna aan het eind van mijn carrière ben maar nog wel deze laatste maanden alert moet blijven om geen overhaaste beslissingen te nemen.

Loslaten. Ruimte houden en maken voor datgene wat tevoorschijn wil komen.