Tag archieven: Paushuize

Prachtig fotoboek gekregen van mijn afscheid

Geplaatst op door
Beantwoorden
afscheid UU in Paushuize 14-10-2020

Een van mijn belangrijkste reden om toch een afscheid in klein verband te organiseren was dat mijn kleinkinderen me dan in toga zouden zien voor de eerste en dus ook voor de laatste keer. Zie hier het resultaat.

Vriendin Linda kwam vrijdag op de fiets naar mijn huis om me het fotoboek persoonlijk te overhandigen. Wel vijftig foto’s met afbeeldingen van mijn afscheid die ik niet eerder had gezien. Wonderlijk is dat toch dat je een middag van binnenuit hebt beleefd en je er dan een fotoverslag van krijgt dat van alles laat zien, dat je niet eerder zag. Hoogstwaarschijnlijk gaan deze foto’s deel uitmaken van mijn geheugen.

Het is de laatste keer dat ik schrijf over mijn afscheid maar deze foto wilde ik graag delen met jullie.Ik heb ook al verschillende keren, heftig, gedroomd, over de universiteit. Ik droomde dat ik op mijn werkkamer was op de uithof en dat het heel langzaam tot me doordrong dat er wat veranderd was in mijn kamer. Er stonden spullen in die er eerder niet in stonden en mijn spullen waren wat ingedikt. Iemand anders maakte ook gebruik van deze kamer werd me langzamerhand duidelijk.

Het lijkt of de afscheidsceremonie er toe bij heeft gedragen dat het werkelijk tot me doordrong dat mijn werk aan de universiteit was gestopt. Wonderlijk omdat ik al vanaf maart thuis was door de corona crisis en omdat ik vanaf mei officieel met pensioen ben en AOW krijg. Maar het afscheid op 14 oktober en de dromen erna hebben me tot op celniveau laten weten dat er een nieuwe fase aanbreekt.

In de meest recente droom werd ik opgeroepen om te getuigen op de universiteit maar het was onduidelijk op welke tijd en op welke plaats. Nu houdt het me bezig waarvan ik moet getuigen of waarover en wanneer. Ik vermoed dat de getuigenis moet gaan over de vreugde van kennis en het aangesproken worden op je mogelijkheden en gezien worden door docenten.

Wat een afscheid: Onderscheiding met de Nederlandse leeuw

Geplaatst op door
14
Van snoepverkoopster bij Jamin tot ridder in de orde van de Nederlandse leeuw

Van snoepverkoopster bij Jamin tot ridder in de orde van de Nederlandse leeuw. Wat een weg en wat een afscheid.

Veel van jullie weten dat ik al vanaf 10 mei 2020 officieel met pensioen ben en door Corona mijn afscheidsrede en grote receptie en diner misliep. Mijn ondersteuners vonden dat toch een beetje sneu, de schurken, en stelden in september voor om toch een klein afscheid te organiseren. Zo werd de datum van 14 oktober 2020 geprikt en ik moest mijn gastenlijst van honderden mensen terugbrengen naar 30. Dertig mensen, waaronder mijn moeder, 88, en mijn schoonmoeder van 91, kinderen en kleinkinderen en nabije collega’s, kwamen in het Huis van de voormalige Utrechtse Paus, bij elkaar.

De stoelen stonden ver uit elkaar en iedereen kreeg een eigen bakje met noten en ander lekkers. Niemand raakte elkaar aan en er werd onhandig gebogen en met warme ogen naar elkaar geknipperd. Mijn kleinkinderen waren prachtig feestelijk gekleed en hadden er veel zin in om oma in toga te zien. Om 16.15 opende Marcel van Aken, decaan van de faculteit sociale wetenschappen, de bijeenkomst. Ik was erg nerveus. Waarschijnlijk omdat pas op woensdagmorgen duidelijk werd dat het afscheid door mocht gaan. Ik had amper tijd gehad om me te verheugen.

Ik mocht mijn afscheidscollege geven maar het werd een grote dankzegging voor alle steun die ik had mogen ontvangen door zowel mijn ondersteuners als het bestuur van de universiteit. Daarna lofuitingen en hier een klein citaat om u mee te laten genieten van de sfeer:

“Dit ben jij ten voeten uit: betrokken, gepassioneerd, direct, liefdevol, genadeloos en puttend uit een veelkleurig register van taal en beelden. Iedereen kan je verhaal volgen en dat is een verademing want veel wetenschappelijke vertogen doen niet onder voor de oude Latijnse vertogen, onbegrijpelijk voor niet klassiek onderlegde burgers en waarmee geleerden vooral hun status onderschreven en zich hoog verhieven boven het volk. Wat jij doet en gedaan hebt is wetenschap bedrijven met je ziel, met je hart en dat is precies het verschil tussen ambitie en passie”.

Met rode oortjes hoorde ik alle complimenten aan ondertussen knipogend met mijn kleindochter. Het was gezegd en het was gedaan. Toch fijn om even fysiek en met een live stream echt afscheid te kunnen nemen en toen kwam de burgemeester binnen. Ik zat met open mond en hoorde dat ik een koninklijke onderscheiding kreeg voor mijn wetenschappelijk werk maar vooral voor mijn maatschappelijke betrokkenheid en impact. Ik zag natuurlijk niet mijn eigen gezicht maar blijkbaar moest het iets uitdrukken van opperste verbazing. Ik het meisje uit Sterrenwijk, een koninklijke onderscheiding? Ik moest keihard lachen zoals u op de foto kunt zien en waarop ik mijn eigen verbaasde gezicht terugzag.

In verband met de corona regels kon de burgemeester de medaille niet opspelden en mocht Barend dat doen.

De volgende dag ontdekten ik in een grote tas met cadeaus een prachtige fotoboek en een boek met allerlei mooie herinneringen en wensen van mijn collega’s, vrienden en geliefden. Heel langzaam maakte ik dat open en de eerste pagina van mijn zoon deed me al volschieten dus de rest van het boek wordt nu per pagina per dag bekeken en beleefd.

Wat wordt er van me gehouden. Wat ben ik door veel mensen gezien. Ben er helemaal ondersteboven van en moet er echt de komende dagen van bijkomen. Vandaag maar een wandeling maken en een wasje doen. Even weer terug op aarde.