Van snoepverkoopster bij Jamin tot ridder in de orde van de Nederlandse leeuw. Wat een weg en wat een afscheid.

Veel van jullie weten dat ik al vanaf 10 mei 2020 officieel met pensioen ben en door Corona mijn afscheidsrede en grote receptie en diner misliep. Mijn ondersteuners vonden dat toch een beetje sneu, de schurken, en stelden in september voor om toch een klein afscheid te organiseren. Zo werd de datum van 14 oktober 2020 geprikt en ik moest mijn gastenlijst van honderden mensen terugbrengen naar 30. Dertig mensen, waaronder mijn moeder, 88, en mijn schoonmoeder van 91, kinderen en kleinkinderen en nabije collega’s, kwamen in het Huis van de voormalige Utrechtse Paus, bij elkaar.

De stoelen stonden ver uit elkaar en iedereen kreeg een eigen bakje met noten en ander lekkers. Niemand raakte elkaar aan en er werd onhandig gebogen en met warme ogen naar elkaar geknipperd. Mijn kleinkinderen waren prachtig feestelijk gekleed en hadden er veel zin in om oma in toga te zien. Om 16.15 opende Marcel van Aken, decaan van de faculteit sociale wetenschappen, de bijeenkomst. Ik was erg nerveus. Waarschijnlijk omdat pas op woensdagmorgen duidelijk werd dat het afscheid door mocht gaan. Ik had amper tijd gehad om me te verheugen.

Ik mocht mijn afscheidscollege geven maar het werd een grote dankzegging voor alle steun die ik had mogen ontvangen door zowel mijn ondersteuners als het bestuur van de universiteit. Daarna lofuitingen en hier een klein citaat om u mee te laten genieten van de sfeer:

“Dit ben jij ten voeten uit: betrokken, gepassioneerd, direct, liefdevol, genadeloos en puttend uit een veelkleurig register van taal en beelden. Iedereen kan je verhaal volgen en dat is een verademing want veel wetenschappelijke vertogen doen niet onder voor de oude Latijnse vertogen, onbegrijpelijk voor niet klassiek onderlegde burgers en waarmee geleerden vooral hun status onderschreven en zich hoog verhieven boven het volk. Wat jij doet en gedaan hebt is wetenschap bedrijven met je ziel, met je hart en dat is precies het verschil tussen ambitie en passie”.

Met rode oortjes hoorde ik alle complimenten aan ondertussen knipogend met mijn kleindochter. Het was gezegd en het was gedaan. Toch fijn om even fysiek en met een live stream echt afscheid te kunnen nemen en toen kwam de burgemeester binnen. Ik zat met open mond en hoorde dat ik een koninklijke onderscheiding kreeg voor mijn wetenschappelijk werk maar vooral voor mijn maatschappelijke betrokkenheid en impact. Ik zag natuurlijk niet mijn eigen gezicht maar blijkbaar moest het iets uitdrukken van opperste verbazing. Ik het meisje uit Sterrenwijk, een koninklijke onderscheiding? Ik moest keihard lachen zoals u op de foto kunt zien en waarop ik mijn eigen verbaasde gezicht terugzag.

In verband met de corona regels kon de burgemeester de medaille niet opspelden en mocht Barend dat doen.

De volgende dag ontdekten ik in een grote tas met cadeaus een prachtige fotoboek en een boek met allerlei mooie herinneringen en wensen van mijn collega’s, vrienden en geliefden. Heel langzaam maakte ik dat open en de eerste pagina van mijn zoon deed me al volschieten dus de rest van het boek wordt nu per pagina per dag bekeken en beleefd.

Wat wordt er van me gehouden. Wat ben ik door veel mensen gezien. Ben er helemaal ondersteboven van en moet er echt de komende dagen van bijkomen. Vandaag maar een wandeling maken en een wasje doen. Even weer terug op aarde.