Een van mijn belangrijkste reden om toch een afscheid in klein verband te organiseren was dat mijn kleinkinderen me dan in toga zouden zien voor de eerste en dus ook voor de laatste keer. Zie hier het resultaat.

Vriendin Linda kwam vrijdag op de fiets naar mijn huis om me het fotoboek persoonlijk te overhandigen. Wel vijftig foto’s met afbeeldingen van mijn afscheid die ik niet eerder had gezien. Wonderlijk is dat toch dat je een middag van binnenuit hebt beleefd en je er dan een fotoverslag van krijgt dat van alles laat zien, dat je niet eerder zag. Hoogstwaarschijnlijk gaan deze foto’s deel uitmaken van mijn geheugen.

Het is de laatste keer dat ik schrijf over mijn afscheid maar deze foto wilde ik graag delen met jullie.Ik heb ook al verschillende keren, heftig, gedroomd, over de universiteit. Ik droomde dat ik op mijn werkkamer was op de uithof en dat het heel langzaam tot me doordrong dat er wat veranderd was in mijn kamer. Er stonden spullen in die er eerder niet in stonden en mijn spullen waren wat ingedikt. Iemand anders maakte ook gebruik van deze kamer werd me langzamerhand duidelijk.

Het lijkt of de afscheidsceremonie er toe bij heeft gedragen dat het werkelijk tot me doordrong dat mijn werk aan de universiteit was gestopt. Wonderlijk omdat ik al vanaf maart thuis was door de corona crisis en omdat ik vanaf mei officieel met pensioen ben en AOW krijg. Maar het afscheid op 14 oktober en de dromen erna hebben me tot op celniveau laten weten dat er een nieuwe fase aanbreekt.

In de meest recente droom werd ik opgeroepen om te getuigen op de universiteit maar het was onduidelijk op welke tijd en op welke plaats. Nu houdt het me bezig waarvan ik moet getuigen of waarover en wanneer. Ik vermoed dat de getuigenis moet gaan over de vreugde van kennis en het aangesproken worden op je mogelijkheden en gezien worden door docenten.