De journaliste Helene Delhaas interviewde me voor het vrouwentijdschrift Margriet.
Het grondthema was acceptatie van ons veranderende lichaam en gezicht. Helene schrijft op pagina 90: “En ook al voel ik me dan misschien nog best jong, de spiegel is meedogenloos. Waren het eerst alleen nog een paar lachrimpeltjes rondom mijn ogen, inmiddels komen er steeds mee rimpels en groeven”. En dan iets verder in de tekst “Maar als ik kijk naar de ranke lijfjes van de jonge meiden naast me op de loopband, in van die strakke broekjes die alles nog eens extra benadrukken (waarom waren die er niet toen ik nog een goddelijk lijf had ?!), zakt de moed me in de schoenen”.
Lieve Helene de spiegel is niet meedogenloos maar het gemanipuleerde ideaalbeeld in je hoofd is de oorzaak dat je jezelf zo negatief bekijkt. We zijn mooier dan ooit, ook als we ouder worden. Je vergelijken met vrouwen die zoveel jaren jonger zijn, is jezelf nodeloos kwellen en maakt je ontevreden.
Ik antwoord Helene op pagina 93: “In onze cultuur heerst een negatief beeld over ouderdom. Ouderdom wordt geassocieerd met gebreken en aftakeling, met afhankelijkheid. Jong zijn is het ideaal. Voor mij betekent het woord oud, gestold zijn, en dat kan op iedere leeftijd zijn. Iedereen kent wel een jong iemand die vastzit, starre ideeën heeft. In ons leven is er vanaf geboorte tot aan onze dood afwisseling van groei en verval.
We moeten stoppen met het idealiseren van jong zijn en eerlijker naar onszelf kijken. Om beter naar onszelf te leren kijken, moeten we onszelf voelen, meer contact maken met ons lichaam. Dank Helene voor ons gesprek.
