Wat een onwerkelijk gevoel. Ik ben met pensioen en krijg sinds 10 mei 2020 AOW. Ineens, zo lijkt het, ben ik 66 en vier maanden en werd ik zondagmorgen wakker en wist direct dat er iets bijzonders was die dag. Ik ben met pensioen. Dit is de dag. Er was geen trompetgeschal of luid applaus of ontbijt op bed. Nee het was een doodnormale zondagmorgen en alles was gewoon en alles was anders. Er is niets veranderd en alles is veranderd.

Een gesprekje tussen mijn kleinzoon en kleindochter die dag. Wat is dat pensioen, vroeg Isabella. Dat is dat je niet hoeft te werken en toch geld krijgt, zei Aday. Ben je blij, vroeg hij want hem lijkt dat wel wat, niets doen en geld krijgen. Nee, zei ik, ik heb verschillende gevoelens over mijn pensionering. Stel over heel veel jaren zegt iemand tegen jou dat je vanaf die dag niet meer mag voetballen. Je bent te oud. Dat is ook pensioen. Hij knikte. Nee, dat leek hem niks.

Maar je bent toch ook schrijver? Dat kun je dan nog doen. Dat is waar, zei ik. Schrijf jij heel netjes met een pen, vroeg Isabella. Nou zei Aday, nee hoor, ik kan haar woorden bijna niet lezen als ze een kaart schrijft, ze schrijft niet netjes. Toen moesten we alledrie lachen.

Met mijn niet nette pen blijf ik inderdaad schrijven. Mijn eigen invulling zoeken van deze leeftijdsfase en me los proberen te weken van de negatieve beelden over oudere vrouwen in de samenleving en misschien lukt het om zelfs nieuwe beelden te ontwikkelen. Nee geen Zwitserleven beelden en niets aan de hand, die niet, maar gelaagde beelden van de waarde en betekenissen van deze kroonjaren.