Vanmorgen een beetje laat wakker geworden. Ik was nog in pyama toen de bel ging. Ik dacht geen idee wie er voor de deur staat maar het zal niet belangrijk zijn. Ik heb geen pakje besteld. Toen nog een keer de bel. He misschien is B. zijn huissleutel kwijt of vergeten. Ik deed mijn ochtendjas over mijn pyama aan en de deurbel begon nu driftig te tingelen. Het was duidelijk dat iemand naar binnen wilde. Met warrige haren ging ik de trap af, deed de deur open en trof daar een jongeman met een doos in zijn hand. Ik keek hem waarschijnlijk heel dom aan. Hij overhandigde mij de doos en zei “bent u liesbeth woertman”, ik zei ja. Dan is deze taart voor u. Ik dacht aan klimaatactivisten en overwoog een stap naar achteren te zetten en toen de gedachte wat voor dag is het vandaag, ik ben toch niet jarig. Er zit ook een kaart bij dan ziet u van wie het is, sprak de jongeman vriendelijk. Het vraagteken was blijkbaar op mijn gezicht te lezen.

Ik bedankte hem en ging naar binnen. Stomverbaasd. Ik had mijn bril nog niet op maar kon ontcijferen dat de taart van mijn uitgever was. Wat lief. Maar met het openmaken had ik met een vinger in de slagroom gezeten en pas later begreep ik (met bril op) dat er gefeliciteerd met 10.000 exemplaren op had gestaan.

Dan stond ik dan blij te wezen in mijn eentje. Ik was al laat, waste me snel en kleedde me aan en ging naar yogales. Heel snel nog een appje naar mijn zoons. De hele les met een glimlach om mijn lippen en steeds het getal 10.0000. U begrijpt echt loslaten was er tijdens de yogales niet bij.

Nu deel ik het maar met jullie. Een mens wil toch iets met haar vreugde doen.