Zondagmiddag hebben we de film van Mike Leigh Mr.Turner in het Louis Hartlopercomplex in Utrecht gezien. Turner was een schilder van vooral zeegezichten en in de film worden een deel van zijn originele schilderijen getoond.

Ik weet absoluut niet of de autobiografische scenes in de film in de buurt komen van zijn werkelijke leven, maar de film begint met de volgende scene.

De schilder komt thuis van een reis en loopt strompelend en mompelend zijn huis binnen. De huishoudster vraagt of hij een goede reis heeft gehad, geeft hem een glas sherry en de schilder loopt naar boven, naar zijn vader. De huishoudster schuifelt snel achter hem aan en is getuige van de ontmoeting van vader en zoon. Er wordt gekust, ha pappie, ha zoon, en vreugdevol op elkaars schouders geklopt en weer gezoend. De huishoudster staat stiekem in haar handen te wrijven. Het is duidelijk. Iedereen is blij.

Ineens zie ik het

Hij gaat direct aan het schilderen, zijn vader helpt hem met mengen van de kleuren en de huishoudster krabt in haar nek, alwaar we een steeds grotere rode plek zien ontstaan. Er komen meer vrouwen langs, blijkbaar zijn vrouw en dochters, die om geld vragen. Plezier op de schilderacademie met andere schilders, allemaal mannen, Turner aan het schilderen en prachtige natuurbeelden komen langs. Het licht in de vroege morgen is prachtig. Het licht schijnend op bergtoppen wonderbaarlijk mooi en ineens zie ik het.

Geen geverfde vrouwen

Er wordt dichtbij gefilmd waardoor elke oneffenheid in de huid te zien is. Veel mensen hebben stompjes in hun mond en zwarte tanden. Rouwranden onder de nagels. Geen enkele vrouw heeft haar wimpers of haar mond geverfd. Ik ervaar het landschap als prachtig en de mensen als vreemd.

Geschokt zit ik in het donker. Ik ervaar de vrouwen in de film als vreemd omdat ze niet zijn opgemaakt.

Door: Liesbeth Woertman