Wim Wenders heeft een documentaire gemaakt ‘The Salt of the Earth’. Jaren geleden kocht hij een foto van een blinde Toeareg-vrouw die hem diep raakte. Hij hing de foto boven zijn bureau en ging op zoek naar de fotograaf. Het bleek de Braziliaan Sebastiao Saldago te zijn. Zij raakten bevriend en samen met de zoon van Sebastiaan maakten Wenders deze indrukwekkende documentaire.
Sebastiao studeerde economie en zijn vriendin architectuur. Voor een opdracht van haar architectuur opleiding kocht zij een fotocamera en hij ontdekte een nieuwe wereld, een wereld waar hij moest zijn en hij besloot fotograaf te worden.
Al die jaren hebben zijn vrouw en hij samen projecten bedacht. Hij trok er dan op uit zij bleef in Brazilië met de kinderen en na jaren was er zoveel materiaal dat er een tentoonstelling en een boek van gemaakt kon worden.
We zien allerlei volkeren waar ik nog nooit van had gehoord, vluchtelingenkampen en arbeiders vanuit de hele wereld. Hij bleef soms maanden in een gebied om het vertrouwen van mensen te verdienen.
De massamoorden in Rwanda en voormalig Joegoslavië waren voor hem het toppunt van de slechtheid van mensen. Hij kon niet meer en ging definitief terug naar de boerderij van zijn jeugd. De grond was gortdroog en er kon niets meer groeien. Heel aangrijpend om te zien na al die andere gruwelijkheden die mensen elkaar aandoen om de aarde zo uitgemergeld te zien. Nooit heb ik beter in beeld gezien hoe mens en aarde een zijn.
Op dit dieptepunt krijgt zijn vrouw een idee. Ze gaan bomen planten op die plek waar niets meer groeit. Ze gaan een nieuw woud aanleggen. Zonder kennis gaan ze aan de slag. Van de eerste beplanting mislukt 60%, van de tweede beplanting mislukt 40% en na een aantal jaren staat er een prachtig jong bos. Anderhalf miljoen bomen zijn er nu gepland en het gebied is nu een nationaal park. Het gebied ademt weer.
Sebastiao raakt me het meest door zijn houding. Hij wacht af. Hij neemt de tijd. Hij kijkt. Hij kijkt tot het beeld zich toont en dan drukt hij af.
Door: Liesbeth Woertman