Vanmorgen weer naar het UMC geweest voor mijn drie maandelijkse controle. Wat een spanning kost me dat. Gelukkig ging manlief met me mee. Ik zit graag in de auto op de provinciale weg, rustig kijkend of ik een reiger zie. Het weidse uitzicht met de wisselende wolken is een genoegen. Het had geregend. De weg was rustig.
Het is duidelijk herfstvakantie. Een plekje zoeken in de parkeergarage. Wat een onmenselijke dingen zijn dat toch. Groot, donker en onduidelijk. Dan lopen we naar de ingang. In gedachten zie ik me zitten met mijn broer. ‘Ha jongen’, zeg ik zachtjes. Hij zat altijd te roken als ik aan kwam lopen om naar zijn zoveelste controle te gaan. Alleen al het zien van het UMC doet me bijna wankelen.
Allerlei gevoelens overspoelen me en ik kan amper denken. Naar welke verdieping moet ik ook alweer en welke lift? O nee als we naar de oncoloog moeten gaan we zo, nu ga ik naar de gynaecoloog oncoloog. Ik zie de wachtkamer waar we zoveel hebben gezeten. Wachtend om weer een dag opgenomen te worden voor een chemokuur. De rillingen lopen me over de rug. Eindelijk bij de balie aangekomen, merk ik dat ik mijn paspoort en mijn kaart van het UMC ben vergeten. Hoe is het mogelijk. Geen seconde aan gedacht om die mee te nemen. Gelukkig laten ze me binnen. Wel met aantekening dat mijn identiteit niet is gecontroleerd.
De wachtkamer is redelijk leeg. Slechts een jonge jongen zit te lezen. Waarschijnlijk een kind die met zijn moeder mee moest omdat het herfstvakantie is. Het kind zegt ons gedag. Ik kan nauwelijks stilzitten en loop wat heen en weer. Drink water. Slik.
Daar komt mijn vriendelijke specialist naar buiten met een dunne, jonge jongen, een assistent in opleiding.
Natuurlijk het is de enige manier om het vak te leren, rechtstreeks contact met de patiënt, maar ja weer iemand erbij in deze kwetsbare houding. Ik vertel over het oedeem in buik en been en hij zegt ‘Ja jammer dat je en geopereerd en bestraald moest worden dan is chronische oedeem het gevolg. Dat komt niet zo vaak voor. Je hebt echt de hoofdprijs.’ Ik vermoed dat hij dit eigenlijk tegen de assistent vertelt.
Dan volgt het inwendig onderzoek, behoedzaam en kort, en alles voelt zacht en goed.
Dan zou ik eigenlijk even willen huilen maar ja met drie mannen om me heen doe ik dat maar niet. Alles voelt goed en zacht. Ik ben weer goedgekeurd voor drie maanden. Nu eerst even een hele goede kop koffie en langzaam loop ik naar de universiteit.
Opgelucht en verdrietig tegelijkertijd. Mijn lichaam nog een beetje in de stress-stand, maar vrouwmoedig stap ik de universiteit binnen. En denk, ‘Ik ben goed en zacht. Hoera!’
Lieve Lies,
Volg je vanuit de verte en van heel nabij.
Zou je weer eens willen afspreken?
Na twee jaar ziekte ga ik deze maand weer werken, heerlijk eindelijk weer voeding.
Zullen we ergens gaan lunchen?
Veel liefs van Bé.
Hoi Liesbeth, wist niet van je ziek zijn en nu hopelijk herstel! Ik wens je alle goeds en veel voorspoed! Dat je maar lang zacht en goed mag blijven! Liefs, Manolya