Wie is de mens

De afgelopen dagen las ik het opnieuw uitgegeven boek van de Joodse rabbi Abraham Heschel Wie is de mens? Traag en met een potlood in de hand las ik dit boek aandachtig. Soms instemmend, soms zoekend, soms hoofd schudden en soms heftig ja knikken.

“Anders dan bij andere objecten maakt het verlangen om zichzelf te kennen deel uit van zijn wezen”, schrijft Hesschel op pagina 19 en daar kan ik alleen maar ja op zeggen. Om jezelf te leren kennen, moet je eerst je beelden over jezelf openbreken. De tweede belangrijke opmerking die hij maakt is dat de natuurlijke mens een mythe is omdat de mens, mens wordt door cultuurhandelingen en dit betekent door het veranderen van je natuurlijke staat.

Een mens is nooit af en menselijkheid is niet wat in onze diepste wezen zit. Ons mens zijn wordt bepaald door het beeld dat we aannemen. Daar schreef ik eerder over. Kijk uit wie je als rolmodel kiest want het beeld van een mens dat je kiest, dat word je.

“Als ding kan de mens worden verklaard; als persoon is hij een mysterie en een verrassing. Als ding is hij begrensd; als persoon onuitputtelijk”. Van zo’n zin kan ik een hele middag jubelen.

De essentie van zijn zoektocht naar wie is de mens is voor Heschel “Ik heb een opdracht, dus ik ben” en precies daar laat hij me achter in verwarring.

Gelukkig heb ik mensen om me heen met wie ik hierover kan praten en zoeken en ga dat zeker doen de komende weken. Het verlangen van de mens naar betekenis is geen vraag maar een antwoord en doet me sterk denken aan de gedichten van Rilke Leef je vragen en Wanneer het besef aanvaard wordt.

Wanneer het besef aanvaard wordt

dat zelfs tussen de meest nabije mensen

oneindige afstanden blijven bestaan,

kan een prachtig samenleven

naast elkaar ontstaan

Als zij erin slagen

de afstanden tussen hen lief te hebben

wordt het mogelijk

dat ieder de ander

als een geheel

en tegen een wijde hemel ziet.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

tien − 3 =