Vandaag sta ik met een groot artikel in het Algemeen Dagblad. Het is echt fijn dat mijn werk zoveel aandacht krijgt. De heruitgave van psychologie van het uiterlijk was de aanleiding en ik vind het een prima interview geworden. Over de foto denk ik wat wonderlijk dat ik mezelf niet zo zie.

De fotograaf was een zeer behulpzame man die de belichting al had opgesteld en nagedacht had over de verschillende poses. Hij deed dat met zorg, zodat het maken van de foto’s voor mij zo weinig mogelijk tijd zou kosten. Dat was bijzonder attent van hem en dat had ik niet eerder meegemaakt. We hadden wel een klik en toch als ik naar deze foto kijk dan ken ik mij niet.

Wat blijft dat toch iets fascinerends de manier waarop je naar jezelf kijkt en hoe je dan kijkt.

De kop van het artikel, zoals zo vaak, stemt me minder tevreden. Hoe kun je dit nu als kop er boven zetten? Ik weet dat er bij de kranten aparte koppenmakers werken en dat ook de schrivers van de artikelen hier weinig invloed op hebben. Ik begrijp dat je met een kop aandacht wilt trekken. Maar mijn hele werk schreeuwt de boodschap uit Je bent al mooi. Over de schoonheid van imperfectie, over de schoonheid van jou als uniek wezen en daar van te genieten. Over de objectiverende blik die ons niet mooi maakt. De objectiverende blik van anderen als van onszelf om naar ons eigen gezicht en lichaam te kijken of beter gezegd om te oordelen.

Tevreden met jezelf wordt je door je lichaam meer van binnenuit te beleven en vooral door op te houden je met gemanipuleerde ideaalbeelden te vergelijken. Voel de zon op je gezicht, de souplesse van je bewegingen en kijk met warme ogen naar jezelf en elkaar.