fotograaf Femke van den Brink

Onze jaarlijkse schrijfweek op Schiermonnikoog is weer aangebroken. We hebben nog niet eerder zulk prachtig zonnig weer gehad eind januari. Iedere morgen schrijven, dan een redelijk lange wandeling, weer schrijven en uiteraard tussendoor eten. We lopen vaak in stilte, overweldigd door de prachtige natuur. We komen grote groepen ganzen tegen op de weilanden die behoorlijk nat zijn. We zien schitterende wolkenformaties. En dan dat prachtige licht, zo mooi.

Ook is af en toe een wandelpad geblokkeerd door een grote plas water. De jongste en moedigste van ons doet haar schoenen en kousen uit en voelt hoe diep het water is. Als dat lukt lopen wij er achter aan. Nou ja ik loop met opgerolde broekspijpen en een beetje voorovergebogen met een benauwd gezicht achteraan.

De stilte, het weidse uitzicht, de diepblauwe lucht en het blauwe water met veel vogels is helend. Af en toe blijven we stil staan of gaan op een bank zitten om te genieten.

Maar Schier is ook het eiland van de mysteries. We deden boodschappen en liepen, ieder met een tas, naar ons huisje. F. pakte het brood uit en wilde dat in de broodtrommel leggen maar die was te vol en daarom legde ze het brood in een mandje. De volgende morgen verzorgde L. het ontbijt en riep naar ons waar is het brood. In het onderste mandje, zei F. Maar hoe we ook keken, geen brood. We hebben alle drie op de gekste plaatsen gezocht, zelfs in de afvalemmer maar hebben het grote desembrood tot op heden niet gevonden.

Het schrijven verloopt voorspoedig. Voel me bijzonder geinspireerd en allerlei associaties buitelen door elkaar heen. We verdragen elkaar heel goed en werken aan dezelfde tafel merendeels in stilte. Ieder gericht op haar eigen werk. Af en toe stelt iemand een vraag of legt iets voor.

Wat een geschenk om zo te mogen werken, omringd en gedragen door vriendschap. Ik scheel dertig jaar met mijn vriendinnen en we fantaseerden even hoe het later zou zijn als zij 70 en ik 100 jaar waren. Waarschijnlijk ervaren we dan nog meer mysteries.