Je hebt een fijn lichaam om aan te raken, zei de nieuwe masseuse. Je reageert en dat is prettig. Op een regenachtige maandagochtend weer eens een massage te mogen ontvangen. Ik moest even over een drempel heen. Het was ruim twee jaar geleden vlak voordat ik ziek werd dat ik me had laten masseren. Het was tijd.

Mijn been met vocht laten zien. Mijn buik met vijf gaatjes waardoor ik met behulp van een robot ben geopereerd. Het naakt in een ruimte zijn, niet voor medische redenen maar om aangeraakt te worden, voelde toch wat bibberig. Hier ben ik met mijn geschonden lichaam ging er door me heen. Ik had mijn verhaal kort en bondig over de mail verteld, want ik vertel het niet graag. Het lukt me nog steeds niet met droge ogen te vertellen wat er is gebeurd.

Ze durfde het aan om me met de meest zachte bewegingen te masseren. Lange, strijkende bewegingen met veel olie, lomi lomi. Ik bleef behoorlijk in mijn hoofd maar het was prettig. Mijn rechtervoet vond het bijzonder prettig. Toen ze heel zachtjes bij mijn buik kwam, die heel zacht en rond was, raakte ik ontroerd en liep er een enkele traan over mijn gezicht. Nee, niet heftig snikken dat was het niet. Het was werkelijk heel zacht, vloeibaar.

Uit mijn hoofd komen en in mijn lichaam zakken, kan ik al zoveel beter dan jaren geleden. Gelukkig zijn, heeft alles te maken met goed kunnen voelen, in je lijf zijn. Lisette Thooft schrijft “want je lichaam is al gelukkig van zichzelf”. Dat vind ik zo’n sterke opmerking. Het lef hebben om bij je pijn en ongemak te blijven, in je lichaam, is de meest veilige plek waar je kunt zijn.