We zitten al weken in isolatie thuis. Ik ben graag alleen maar dit verplicht thuis zitten is van een andere orde. Ik lees altijd veel en rommel in de tuin en kook uitgebreid dat is mijn gewone leven. Dan heb ik nog het geluk dat ik samen met Barend in isolatie zit dus ik had het idee dat deze isolatie me niet zo zou treffen. Maar dat pakt anders uit.
Want ik ging ook met de bus naar de universiteit en naar mijn moeder. Ik haalde mijn kleinkinderen van school en zij aten minstens een keer per week bij ons. Ik ging naar de bibliotheek, naar boekwinkels en musea. Ik maakte deel uit van een boekenclub en een wandelclub. Ik at taartjes, ging lunchen met vriendinnen en ging naar pilates. Bezocht de kapper, manicure, pedicure en de schoonheidsspecialiste en de masseuse niet te vergeten. Nooit gedacht dat deze uitjes zo belangrijk voor me zijn. Echt misschien heel dom maar nooit geweten hoe belangrijk dit voor me is.
Ik zag mezelf als een einzelganger, een intellectueel, een solist maar dit zelfbeeld kan ik in deze tijd niet handhaven en is de afgelopen weken afgebrokkeld.
Want wie ben ik als ik geen andere mensen zien? Wie ben ik als andere mensen me niet bevestigen? Wie ben ik als ik niet bij naam wordt genoemd? Als de deurbel niet meer gaat? Wie ben ik als ik mijn kleinkinderen niet zie, niet naar de universiteit ga en mijn moeder niet bezoek.Wie ben ik als ik amper wordt aangeraakt en andere mensen niet mag aanraken?
Ik voel nu dat ik een sociaal wezen ben die ten diepste afhankelijk is van andere mensen. Een markt in China zorgt ervoor dat alle scholen in de hele wereld gesloten zijn. Hoe afhankelijk wil je het hebben? We zijn allemaal volkomen afhankelijk van elkaar, van de aarde, de lucht, de planten en de dieren. Dat wist ik al lang maar ik heb het zelden zo diep gevoeld.
Deze afhankelijkheid is er op wereldniveau maar ook op psychologisch niveau. Dat echt te durven voelen, zonder somber of melancholisch te worden, vind ik nog wel een dingetje!
Poe, mooi beschreven en zo waar! Wat een dingetje….!
Dank voor je reactie
En dan is het ook nog zo dat we dit allemaal in onze eigen context lezen. Hoe leven en wonen wij. Wat houdt ons bezig. Ik denk aan situaties waarin eenzaamheid allang en al voor Corona aanwezig is. En hoe dit nu door heel veel mensen wordt gevoeld en ervaren door Corona Maar het sociale isolement zou ik bij iedereen weg willen nemen voor altijd. Dat Mensen elkaar horen en zien. Liefst omarmen !
Mooie reactie dankjewel
Beste Liesbeth,
Ontzettend mooi verwoord, en duidelijk uit het hart geschreven, zo waar, herkenbaar, ..het is een gedicht van het nu. U bent ook nu een inspiratie voor uw studenten, een moeder, een oma, .. en al die anderen kijken zeker eruit u weer te zien en te omhelzen.
Mvgr
Carolina (Obrechtstraat)
Wat lief Carolina dat je me zo bemoedigt. Alle goeds ook voor jou en je kinderen
Beste Liesbeth, ik ben het helemaal eens hoe jij de situatie van nu verwoord. Ik ben sinds een jaar met vervroegd pensioen waar ik best erg aan moest wennen, omdat ik vanaf mijn 17e werkte, studeerde, gezin kreeg, en op mijn 64 geen betaalde werkkring meer had. Wel als wetenschappelijk tekenaar mijn bedrijfje voortzette maar toch alleen. zo voelde het. Hoe anders is het nu. Het gemis van al je sociale contacten. Heel bijzonder. groet Wilma
Ook voor jou alle goeds en dank voor je lieve reactie
Mooi verwoord Liesbeth. De verkleining van onze actie radius en een ernstige beperking van sociale contacten. Ik vindt het daardoor ook erg zoeken naar een nieuwe structuur in de dag. De zingeving vervaagt zonder contacten. Katheline
Ja ineens waren er vandaag de woorden voor mijn ontheemde gevoel
Dag Liesbeth, Dank voor je column. Ja, we zijn niet alleen en we worden meer mens door andere mensen. Ik weet niet of het gek of juist niet gek is om daar achter te komen juist als je teruggeworpen bent op jezelf. Negen jaar geleden verloor ik heel plotseling mijn man. Ik was eenenveertig. Wat wij als collectief nu meemaken, en waar jij in je column zo raak over schrijft, herinnert me aan wat ik toen in mijn eentje doormaakte. De vanzelfsprekende aanraking, dat vond ik toen het diepste gemis. De vraag ‘Wie ben ik zonder de ander?’, daar was ik ook toen mee bezig. Op die vraag kwam in de loop der tijd trouwens een antwoord, met dank aan mijn hartsvriendin. Dat antwoord luidde: Je bent nog steeds dezelfde, maar de wereld om je heen niet meer. Dat antwoord troostte me toen en het helpt me nu. Het gemis van die aanraking, het lukt me niet om dat weg te nemen. Ook nu voel ik dat in al mijn vezels. Al helpt het mij om elke avond met aandacht mijn voeten te masseren. Alsof ik mezelf, mijn bestaan met mijn eigen handen erken. Hoe dan ook, het blijft een dingetje dat isolement. Take care! Monique
Wat mooi dat je jouw ervaring met me deelt. Dank daarvoor.
Hoi Liesbeth, zo waar wat je schrijft. Door mijn werk ben ik vaak op mijzelf teruggeworpen. Een goede administratie is onzichtbaar en het voelde alsof ook ik mee oploste en niet meer bestond. De eenzaamheid heeft mij vaak bij de keel gegrepen. Ik heb gemerkt dat angst hier een grote rol speelt. Zolang angst de leiding heeft, kom je er niet in alle vrijheid van los. Aanvaarden en dit ook werkelijk voelen is een proces dat tijd kost en met ups en downs gaat. Uiteindelijk zijn het kleine dingen die het verschil maken, zoals weten dat je niet de enige bent en dat je altijd je hand kan uitsteken voor hulp, ook al vergt het moed.
Hoi Liesbeth, zo waar wat je schrijft. Ook ik werk al lang veel alleen. Een goede administratie is onzichtbaar en het voelde alsof ook ik mee oploste en niet meer bestond. De eenzaamheid heeft mij vaak bij de keel gegrepen. Ik heb gemerkt dat angst hier een grote rol speelt. Zolang angst de leiding heeft, kom je er niet in alle vrijheid van los. Aanvaarden en dit ook werkelijk voelen is een proces dat tijd kost en met ups en downs gaat. Uiteindelijk zijn het kleine dingen die het verschil maken, zoals weten dat je niet de enige bent en dat je altijd je hand kan uitsteken voor hulp, ook al vergt het moed.
Dank voor je reactie. Zo ervaar ik het ook dat de kleine dingen het verschil maken. En ik ben ziels dankbaar voor boeken en teksten van anderen waarin ik me kan herkennen of taal vind voor mijn binnenwereld of een vergezicht krijg aangereikt.
Mooie tekst, openhartig en eerlijk. Veel mensen worden nu met zichzelf geconfronteerd. We staan, in ons gehaaste leventje, weinig stil bij het feit dat er al veel mensen een eenzaam bestaan leiden en al veel langer in een isolement zitten. De nu ontstane rust leidt tot (zelf)reflectie, wat men nooit eerder heeft gedaan door alle afleidingen die men heeft georganiseerd. Wellicht een onbewuste uitvlucht om ons niet met onszelf te hoeven confronteren. De huidige situatie geeft ons een kans om op dat vlak te ontwikkelen, te relativeren en te waarderen wat er wel is en niet te blijven hangen in wat er niet is. Als je wat omdenkt dan heeft het ook mooie effecten.
Dank voor je reactie. Mooi woord eigenlijk EEN ZAAM. Ik had het niet eerder gezien dat een en samen, het woord eenzaam vormen