Wie kent niet het verhaal van het lelijke jonge eendje? Nu de jonge eendjes weer volop te bewonderen zijn in de parken en de sloten, komt dat verhaal bij mij boven. Het eendje dat er anders uitziet als de anderen en daarom gepest wordt. Verdrietig loopt het eendje weg. Na vele omzwervingen en een jaar later, ziet het eendje zichzelf in het water en ziet hij een prachtige zwaan. Andere zwanen komen op hem af. Zijn ei was per ongeluk bij een eendenfamilie terecht gekomen. en voor het eerst kwam zijn eigen soort dicht bij hem en raakte hem zachtjes aan en liefdevol met het puntje van hun vleugels. Hij was een prachtige zwaan.
Het gevoel dat er een vergissing is begaan, dat dit niet jouw familie is, dat jij er buiten valt, kennen alle mensen die anders zijn, die niet in de aangeboden culturele mallen passen van vrouwelijkheid en mannelijkheid in onze cultuur. Zelf heb ik daar lang mee geworsteld. Mijn moeder had liever jongens dan meisjes. Jongens zijn veel liever, zei ze en dat was ook zo. Ik was nukkig. Ik was boos. Ik voelde me gevangen en had geen taal en geen voorbeelden om mezelf uit te drukken en had geen idee hoe ik mijn leven als meisje en vrouw op een zinnige manier kon vormgeven.
Ik heet Elisabeth Maria naar mijn grootmoeder, de moeder van mijn moeder. Een zachtaardige vrouw die zich liet koeieneren door haar man die teveel dronk en haar sloeg. Zij zag mij. Voor mijn zevende verjaardag kreeg ik van haar een zilveren ringetje met een blauw steentje. Zoiets extravagants had ik nog nooit gezien en zeker niet gekregen. Ik vond het prachtig en heb het altijd bewaard. Uiteindelijk lag het gebroken en zwart geworden in een doosje.
Nu ben ik zelf oma Lies en heb dat ringetje schoon laten maken en gaaf en aan mijn kleindochter gegeven voor haar zevende verjaardag. Zij wil later trouwen met haar vriendin en dan nemen ze samen een baby. Die is dan van hun samen want twee kinderen vinden ze te druk. In hun huis hebben ze ook een dierenkliniek waar ze de zieke dieren beter maken.
Ik hoop dat ik nog lang mag leven om haar volwassen te zien worden en te zien hoe ze zichzelf vorm blijft geven.
Wat mooi weer Liesbeth. Het sluit zo goed aan bij mijn missie: laat jezelf zien. Geniet van jezelf en laat de hele wereld meegenieten.
Iedereen, dus óók dat lelijke (wat is lelijk??) eendje heeft kwaliteiten die de wereld nodig heeft. Kijk maar hoe jouw oma dat deed bij jou en jij nu bij je kleindochter. Dat is heel speciaal en van grote betekenis.
Ik wens ons allen heel veel eendjes toe om mee te zwemmen.
Wat een bemoedigende reactie, dankjewel
wat een mooi verhaal waar ikzelf een deel in herken. en geen wonder dat je als meisje zo was. ja als ze je liever anders zien valt het ook niet mee.
Ook ik ben een trotse oma van 5 prachtige kleinkinderen die mijn hart warm houden. ieder op hun eigen unieke manier. en waar ik me een buitenbeentje voel binnen de familie door mijn vegan leven, geniet en bewonder ik mijn kleinkinderen in hun eigen weg en keuzes in hun opgroeien en liefde voor natuur, dieren en andere mensen. en hun vindingrijkheid in andere talenten die ze hebben van uitvindingen, creativiteit van zingen tot tekenen en zichzelf zijn. ik ben dankbaar en trots dat ze graag bij me zijn en hun ideeen vertellen, delen en uitvoeren en zichzelf durven zijn in al hun uniek zijn.
Hartelijk dank voor het delen van je mooie verhaal.
Hoi Liesbeth,
Wat mooi geschreven! Ik heb zelf niet die steun gekend van mijn Oma (wel veel liefde, maar op een andere manier). Ik hoop jouw beschreven tradities en gedachtes wel mee te geven aan mijn dochters en daarom dragen mijn moeder, ik en mijn dochters ieder een andere vorm van een klavertje vier!