het zelf in isolatie

We zitten al weken in isolatie thuis. Ik ben graag alleen maar dit verplicht thuis zitten is van een andere orde. Ik lees altijd veel en rommel in de tuin en kook uitgebreid dat is mijn gewone leven. Dan heb ik nog het geluk dat ik samen met Barend in isolatie zit dus ik had het idee dat deze isolatie me niet zo zou treffen. Maar dat pakt anders uit.

Want ik ging ook met de bus naar de universiteit en naar mijn moeder. Ik haalde mijn kleinkinderen van school en zij aten minstens een keer per week bij ons. Ik ging naar de bibliotheek, naar boekwinkels en musea. Ik maakte deel uit van een boekenclub en een wandelclub. Ik at taartjes, ging lunchen met vriendinnen en ging naar pilates. Bezocht de kapper, manicure, pedicure en de schoonheidsspecialiste en de masseuse niet te vergeten. Nooit gedacht dat deze uitjes zo belangrijk voor me zijn. Echt misschien heel dom maar nooit geweten hoe belangrijk dit voor me is.

Ik zag mezelf als een einzelganger, een intellectueel, een solist maar dit zelfbeeld kan ik in deze tijd niet handhaven en is de afgelopen weken afgebrokkeld.

Want wie ben ik als ik geen andere mensen zien? Wie ben ik als andere mensen me niet bevestigen? Wie ben ik als ik niet bij naam wordt genoemd? Als de deurbel niet meer gaat? Wie ben ik als ik mijn kleinkinderen niet zie, niet naar de universiteit ga en mijn moeder niet bezoek.Wie ben ik als ik amper wordt aangeraakt en andere mensen niet mag aanraken?

Ik voel nu dat ik een sociaal wezen ben die ten diepste afhankelijk is van andere mensen. Een markt in China zorgt ervoor dat alle scholen in de hele wereld gesloten zijn. Hoe afhankelijk wil je het hebben? We zijn allemaal volkomen afhankelijk van elkaar, van de aarde, de lucht, de planten en de dieren. Dat wist ik al lang maar ik heb het zelden zo diep gevoeld.

Deze afhankelijkheid is er op wereldniveau maar ook op psychologisch niveau. Dat echt te durven voelen, zonder somber of melancholisch te worden, vind ik nog wel een dingetje!