Wat bijzonder om vanmorgen wakker te worden in een witte wereld. Weliswaar een dun laagje, maar toch, toen ik de gordijnen open deed, sneeuwde het. Een witte, ongerepte wereld toonde zich en riep in mijn borst een groot verlangen op. Nu nog een roodborstje en dan was het beeld compleet of een ijsvogel. Wonderlijk hoe zo’n klassiek beeld direct een fijn gevoel oproept.

Ik las in het weekend Van oude mensen geschreven door Laure Adler. Op pagina 23: “Ouderdom is een gevoel, geen werkelijkheid. Het overvalt je op een mooie dag bij het ontwaken, bij een onverklaarbare vermoeidheid of wanneer je op straat onverhoeds in een winkelraam je spiegelbeeld ziet en je rug net iets krommer blijkt te zijn dan je dacht”.

Je leeftijd kennen, ik werd 70 afgelopen week, is ook omgeven door emoties. Je kunt oud zijn en het weten, maar het niet voelen of in ieder geval niet de hele tijd. Pas bij pijn of ongemak voel je je oud, terwijl je het op dat moment misschien niet bent. We kunnen in 24 uur zelfs verschillende meerdere leeftijden hebben/voelen.

Het gevoel geen leeftijd te hebben zoals vanmorgen toen ik blij werd van de sneeuw is uiteraard ook mogelijk.