De mensen die me kennen weten dat ik een hekel heb aan fotograferen. Ik vind het lastig om me te ontspannen als een ander mens een camera op me richt. Ik raak verkrampt en sta met een onechte glimlach en opgetrokken schouders te wachten tot dit leed weer voorbij is.

Veel foto’s die gemaakt worden voor bij een artikel door een fotograaf die ik niet ken, kan ik met verbazing bekijken. Ben ik dit? Het beeld voelt dan vreemd, onbekend. Of de foto’s zijn zo gemanipuleerd en bewerkt dat ik me om die reden niet herken.

Nu ik in de eindfase van het schrijfproces zit van een nieuw boek, moest ik weer een nieuwe foto laten maken voor de achterkant. Ik wil altijd een actuele foto want die onzin dat veel vrouwen een jongere foto laten zien, past me niet. Goede raad was duur.

En ineens kwam het idee tot me om mijn goede vriend Pete, die notabene jaren fotograaf was, te vragen of hij foto’s van me wilde maken als verjaardagscadeau. Hij vond het een top idee en afgelopen vrijdag kwam hij bij mij thuis. Hij liep door het hele huis op zoek naar licht. Het was namelijk al dagen loodgrijs. Kijk ik hoef niet jonger op de foto maar wil wel met goed licht in beeld komen.

Hij koos mijn werkkamer, haalde een schilderij van de muur, verschoof een kastje, zette mij op een stoel en zei kijk maar rustig voor je uit. En geloof het of niet maar de zon kwam door en duwde alras de grijze lucht tot grijze wolkjes met blauwe stukken er tussen.

Ik deed vier verschillende kleuren jasje aan en na drie kwartier hadden we veertig foto’s. Hij liet ze zien op zijn camera. Op alle foto’s herkende ik mezelf. Slechts op een foto had ik mijn ogen dicht, terwijl ik kampioen knipperen ben. Vol verbazing keek ik van de foto’s naar hem en terug. Hoe is dit mogelijk? Welk wonder is hier geschiedt?

We stonden te lachen en een beetje door elkaar te praten en ik begreep dat gezien worden door iemand die van je houdt het geheim is.