Dit is ze dan, mijn mooie veelkleurige vrouw. Geinspireerd door de tentoonstelling over Picasso en Giacometti in museum Voorlinden wist ik ineens hoe de omslag eruit moest zien. Een trotse vrouw met vele gezichten siert de voorkant van mijn nieuwe boek. Ik ben blij met het omslag omdat het goed uitdrukt waar het boek over gaat. En ik vind het omslag ook mooi in harmonie met mijn eerdere twee boeken die bij Ten Have uitkwamen door de speelsheid, gelaagdheid en meerduidigheid.

Als vrouw van in de zestig ben ik ook de volwassene van veertig, de jong volwassene van 25, de adolescent en het kind en al die gezichten kun je als je goed zien als je kijkt naar mijn gezicht. Niet op een plaatje maar in het echt, terwijl ik praat, beweeg, geconcentreerd aan het werk ben of kijk.

Naast die verschillende gezichten in de tijd, zien we ook de melancholieke vrouw, de aardige, de intellectueel, de grootmoeder, de blije en optimistische en de minnares, de lezer en de schrijver om maar enkele sociale rollen te noemen. Op sommige vlakken ben ik nog maar een leerling en amper begonnen dus hoezo oud en versleten.

Het maatschappelijke beeld van de oudere vrouw is heel negatief, nodeloos negatief vind ik en gebaseerd op het lineaire en duale denken. Heel simpel gezegd als we claimen dat jong mooi is dan is oud lelijk. En als we ervan uitgaan dat er in de ontwikkelingslijn alleen eerst groei is, dan bloei en tenslotte aftakeling dan is het helemaal duidelijk hoe we aan dat idee komen dat ouderen vrouwen niet gezien worden. Als we denken dat mensen perfect kunnen zijn dan zijn oudere vrouwen per definitie imperfect. Maar wat als we deze aannames, deze beelden los laten en naar de mens kijken. Wat gebeurt er dan?

Kijk nou eens echt naar de oudere vrouw in de spiegel of naar de oudere vrouwen om je heen. Kijk nou eens zonder angst. Neem de tijd en laat je ademhaling zakken en dan zou het zo maar kunnen dat je haar in haar volheid leert zien.