Ja u ziet het goed. Ik ben de ramen aan het zemen. Vuil dat ze waren! Gisteren mijn manuscript ingestuurd naar uitgeverij ten have. Wat een fijn moment is dat denk ik met mijn hoofd. Maanden lag het manuscript te roepen en te wenken bij alles wat ik deed. Ga aan de slag, werk aan mij,niet lanterfanten en geen uitstelgedrag, gewoon zitten en schrijven. In eerste instantie voel ik me moe en rusteloos als ik op verzenden heb gedrukt. Bijna een lichte paniek want ik had nog zoveel…………………….. Ik ga even op de bank liggen met een boek en val prompt in slaap.

Als ik wakker word, pak ik een emmer en vul die met water en natuurazijn, de zeem en een trekker en ga aan de slag. De ramen voor en achter aan de buitenkant maak ik schoon inclusief het houtwerk, met alle aandacht die ik in me heb. Dat Barend foto’s nam had ik op dat moment niet gezien. Eindelijk een frisse en zonnige dag waarin niets hoeft.

In mijn hoofd voelt het opsturen van het manuscript fijn maar in het echt niet. Het voelt als verlies, als een gemis, als onrust. Het voelt onzeker want andere mensen gaan er een mening over hebben. Ik voel de kramp in mijn rug en verbaas me erover dat ik niet blij ben maar ongerust. Ik heb haar zomaar de wereld ingestuurd. De wereld die op dit moment zo onrustig is en vol dreiging daar kan zij in haar teerheid niet tegenop.

Ik maak nog een schone emmer met water en azijn en loop de ramen na op zoek naar venijnige vuile plekjes. Ik voel me raar. Wie gaat er haar ramen zemen als de wereld in brand staat?

Zouden er mannen bestaan die gaan schoonmaken als de wereld te eng wordt?