Matrushka poppetjes
Kent u dat gevoel van onechtheid? Het gevoel alsof je in de verkeerde film speelt?
De vraag wat echt of onecht is, is de grootste fascinatie in mijn leven en
in ieder geval de basis van mijn onderzoeken. Wat ik daarmee bedoel?
De ontdekking als je jong bent dat volwassenen met dubbele tong spreken. Ze vertellen je dat je een aardig kind moet zijn en zelf lopen ze te snauwen. Als je vraagt: ‘Mamma, wat is oneindig? En nooit meer? En ik word bang van die gedachte’, dan moet je gaan slapen.
In je puberteit, waarin jezelf en de wereld helemaal op hol geslagen lijken, neemt het gevoel van onechtheid toe. Wat zien die jongens toch als ze fluiten? Wie ben ik, los van mijn ouders? Je gaat toch niet met een vreemde man in een huis wonen? En niemand die een antwoord geeft.
Je gaat op zoek naar voorbeelden. Voorbeelden van wie je niet wilt zijn, helpen ook. Voorbeelden van levens en mensen die je wel wilt zijn. Maar de idealen zijn zo ver weg, zo onbereikbaar. Daar zijn het uiteraard ook idealen voor, maar dat leer je pas later.
Maar ook het beeld dat je van jezelf hebt, valt niet samen met jou. Help!
Ik kijk via een beeld naar mijzelf en vergelijk mezelf met ideaalbeelden. Dat zelfbeeld is opgebouwd door ervaringen met anderen. De ander bepaalt de manier waarop ik over mezelf denk.
Deze dubbele omweg moet wel tot gevoelens van onechtheid leiden.
Ik hoor graag uw ervaringen.
Liesbeth Woertman
Waar ik nog steeds niet mee om kan gaan. Is dat als je mensen een vraag stelt en je zeker weet dat ze het gehoord moeten hebben, dat ze gewoon geen antwoord geven. Of dat bepaalde informatie achter gehouden word en niet word uitgesproken. Het antwoord maakt ze kwetsbaar of ze vallen door de mand. Of het is te veel moeite of ……….
Zelf ben ik een beetje dwangmatig eerlijk en moet altijd antwoord geven. En dat werkt dus niet.
Het ‘kaartje voor de verkeerde film’ beperkt zich gelukkig tot momenten en roept meestal slechts verbijstering op, omdat ik niet begrijp wat er gebeurt (ik snap het rationeel wel, maar mijn gevoel wil er niet bij). De verbijstering leidt tot loslaten van ideeën en mensen en tot een zoektocht naar reisgenoten, droomgenoten. Onechtheid daarentegen maakt woede in me los. Ik vind het een belediging. Het ontkent de waarde van de ander en dat weiger ik te accepteren.