Al vier jaar lang ben in het gelukkige baasje van een kat. Niet zomaar een kat, maar een heuse schoonheid die luistert naar de naam Lucifer. Met zijn zijdezachte haren, kleine neus en indrukwekkende staart –die het best te beschrijven is als een reusachtige plumeau- maakt hij onmiskenbaar deel uit van zijn knappe Perzische Langhaar familie. Uit zijn stamboom blijkt immers dat onder meer opa, genaamd Lucky Charm, en over-overgrootmoeder met de ongetwijfeld treffende naam Miss America prestigieuze schoonheidsprijzen in de wacht hebben weten te slepen.

Kortom, mijn Lucifer is een ‘beauty’. Ik kan niet ontkennen dat ik een glimlach op mijn gezicht krijg wanneer ik bij het jaarlijkse dierenartsbezoekje alle complimenten krijg over de indrukwekkende verschijning van mijn kater. Met regelmaat vraag ik mij af of Lucifer zich ook zelf bewust is van zijn ‘looks’. Zijn gewoonten doen vermoeden van wel. Als meneer geen brokjes krijgt voorgeschoteld van zijn favoriete merk, dat claimt de schoonheid van de lange en dichte vacht van de Perzische kat dankzij het Beauty Shine Complex te bevorderen, dan trekt hij na een verontwaardigde miauw zijn platte neus voor mij op. Ook als ik hem per ongeluk met de stofzuiger stoor tijdens één van zijn vele zorgvuldige poetsrituelen, ontvang ik een veelzeggende vernietigende blik. Het meest overtuigend is nog wel dat Lucifer graag in bad gaat, iets wat een gemiddelde soortgenoot zal doen gruwelen.

Een ijdele kat dus, maar met het gegeven dat Lucifer de enige katachtige is in dit huis rijst bij mij toch de vraag “voor wie al die moeite?”. Misschien wacht hij, tegen beter weten in, op zijn droomprinses? Of is dat teveel mensenlogica? Wij mensen kleden onszelf mooi aan en zetten onze haren in de krul in de hoop door anderen mooi en aantrekkelijk gevonden te worden. Zo lijkt het tenminste, want er zijn maar weinig mensen die hun joggingpak ’s morgens zullen verruilen voor een hippe maar knellende outfit wanneer ze de hele dag alleen thuis zullen zijn.

Ik ben misschien iets te goed in het toekennen van menselijke eigenschappen aan mijn kat. Wat betreft de betekenis van schoonheid voor Lucifer zit ik mogelijk toch op het verkeerde spoor. Vorige week was ik getuige van een confrontatie met de buurpoes. Ik kwam thuis met twee grote boodschappentassen en voor ik deze goed en wel neer had kunnen zetten, rende Lucifer enthousiast met zijn staart in de lucht naar buiten. En daar zat ze; een lapjespoes NAO, die in de mensenwereld vrijwel zeker geclassificeerd zou worden met morbide obesitas. Ik zag hem denken “ze is nog leuker dan van achter het slaapkamerraam” en enthousiast zette hij de kennismaking in.

Helaas had deze ontmoeting een minder gezellig verloop dan gehoopt. Door zijn opgewerkte stemming leek Lucifer het waarschuwende gegrom van de buurpoes over het hoofd te hebben gezien en “volkomen onverwacht” kreeg hij de deksel op zijn neus in de vorm van een flinke linkse hoek. Lucifer, duidelijk in shock van de brute afwijzing, haastte zich met de staart tussen de benen naar binnen. Om zich na nog geen twee minuten alweer luid spinnend uit te leven op mijn wollen Chanel vestje.

Het uiterlijk heeft blijkbaar toch een heel andere betekenis in het leven van een kat. Ware schoonheid zit hem blijkbaar niet in een glanzende vacht en een gespierd lijf. Wat een rust zou dat geven. Soms vraag ik mij af of wij mensen wel zo blij moeten zijn met onze ver geëvolueerde cognitieve vermogens.

Door: Femke van den Brink