Een wezen is vrij als hij zijn zijn element is, las ik bij Gerard Visser. Maar wat is in je element zijn? Ik ben in mijn element als ik het naar mijn zin heb, als ik trouw ben aan die activiteiten die me gelukkig maken, zoals ik vorige week schreef. Maar als mens heb je ook te maken met het vreemde, het onbekende, de Ander en de leegte.
Vakantie geeft onrust
Vakantie hebben is voor mij niet in mijn element zijn. Vakantie vind ik lastig. Ja echt, vakantie geeft onzekerheid, melancholie en onrust. Niet werken gaat nog wel. In mijn eigen huis rommelen, opruimen, kasten leeghalen, stoffen en soppen is allemaal geen probleem. Een middag in het park lezen. Prima. Vrienden bezoeken en ontvangen, gezellig. Maar dan ook nog weg gaan, op reis, is me een deur te ver. Een koffer inpakken is een klus die bijna niet te doen is. Het lijkt wel alsof ik verlamd ben. Mijn hoofd wordt een groot stofnest. Er is geen heldere gedachte te vinden. Mijn hart slaat op hol.
Smerige toiletten
Trillend smijt ik maar wat in mijn koffer. Alleen mijn boeken kies ik heel zorgvuldig, want ik moet wel intellectueel voedsel bij me hebben, anders red ik het helemaal niet. De deur dicht doen van het huis breekt mijn hart. Arm huis. Moet het helemaal alleen en leeg achterblijven. Ik kom terug fluister ik. Reizen is een straf. Je zit opgesloten in kleine ruimtes, moet lang wachten, het eten en drinken onderweg is beneden alle peil en de toiletten zijn smerig.
Altijd heimwee
Op vakantie barst ik altijd van de heimwee. Zelfs als iedereen bij me is, heb ik heimwee. Slapen doe ik amper in een vreemd bed. Ik heb heimwee naar het vertrouwde. Ik heb mijn huis nodig om mij te kunnen zijn, denk ik. De laatste dagen van de vakantie voel ik me lichter. Ik mag bijna naar huis. Dan kan ik nog even een paar dagen genieten.
Angst voor het onbekende, angst voor de vrijheid, angst voor al die mogelijkheden maakt me duizeling. De angst is met het klimmen der jaren wel minder geworden, omdat ik heb mogen ervaren hoe fijn de ruimte is die ontstaat in vrijheid. Het onbekende, de leegte met ontspanning tegemoet treden, lijkt het juiste pad.
Ik heb nog een lange weg te gaan.
Door: Liesbeth Woertman
Mooi geschreven column! Ik kan de struggle helemaal begrijpen en ben het helemaal eens met de laatste zin van jouw tekst. Het is het juiste pad en het is mooi als je je eraan kunt overgeven. Dan wordt het Genieten met een grote G!
Dank voor je bemoedigende woorden!
Ik ben heel benieuwd wat nou maakt dat je er voor kiest om het toch te blijven willen. Ik heb zelf op enig moment de keuze gemaakt om niet meer te moeten willen reizen en vakantie ook zoveel mogelijk te mijden. Mij bevalt het prima.. In een klap van een heleboel ”moeten” verlost.
Ik ga ook zo weinig mogelijk op vakantie en meestal in Nederland, maar ik wil ook mijn angsten aankijken
Een verademing deze column!
Ik dacht dat ik de enige was die angst heeft voor reizen en ervan in de stress raakt.
Al die leuke vakantieverhalen die ik voortdurend om mij heen hoor, geeft het idee dat op reis zijn superleuk is en bijna de ultieme levensinvulling om je bloot te stellen aan allerlei ontberingen.
Deze verhalen maken dat ik me een buitenstaander voel.
Dat blijkt dus niet zo te zijn. En misschien blijf je wel meer jezelf als je thuis blijft en je niet stort in situaties waar je eigenlijk niet wilt zijn.
Bedankt Liesbeth!
Heerlijk dat iemand beschrijft wat ik iedere keer voel. Ik heb al heel veel gereisd in mijn leven, links en rechtsom de wereldbol. En toch iedere keer weer aan een trip beginnen, je overgeven aan wat komt, het langzaam toch weer berusten en dan op naar de vertrekdatum. Echt zo ontzettend tegenstrijdig. Ik reis niet om mijzelf op de kaart te zetten maar om hetgeen op de kaart te vinden is in mijzelf op te nemen. Altijd weer blij als ik thuis ben en altijd weer dankbaar dat ik de mogelijkheid heb om mij steeds weer buiten mijn grenzen heb mogen begeven.