Vorige week liet ik jullie het gedicht lezen van Albert Smit Met dank aan generaties.

Nu zit ik met blozende wangen de binnenkomende bedankmails te lezen. Mijn hart gaat echt sneller kloppen als ik een mail open die begint met “In bijna een ruk je boek uitgelezen Wie ben ik als niemand kijkt. Wat een feest van herkenning, schreef mij een 60 jarige vrouw. Zij eindigt haar mail met “bedankt voor deze parel”.

Wat is dat toch iets bijzonders dat het meest private, het meest intieme, het meest kleine ook het grote omvat. Hoe is het toch mogelijk?

Voor een deel begrijp ik het wel. We worden in een wereld geworpen die al betekenis heeft en we groeien als generatie in een zelfde wereld van beelden en verhalen en daardoor is het persoonlijke niet zo persoonlijk maar het verhaal van een generatie. Maar ik krijg dit soort reacties ook van jongere vrouwen. Zij voelen zich bemoedigd!

Mijn laatste boek is mijn meest persoonlijke boek. Of anders gezegd: ik durf steeds meer. En in die lef, in die ruimte, ervaren anderen dat ook zij kunnen ademen.

Ik blijf me verwonderen over het feit dat woorden niet alleen kunnen vastleggen, kunnen kwetsen maar ook ruimte kunnen geven. Ik hoop dat steeds meer mensen hun eigen stem durven te ontdekken en te laten horen. Nee geen schelden en negatief getwitter maar je vragen, je pijn, je inzichten, je blijdschap op een open manier delen in allerlei vormen. Zing, vecht, lach, huil, bid, werk en bewonder. Met het woord vechten daar bedoel ik niet mee elkaar de hersens inmeppen maar vechten om jou te zijn, om jouw stem te ontdekken en te laten horen.

Zorg dat je open wordt, want daarmee zetten we de sluis van overvloed open.