Pete wilde vrienden bezoeken in Huijbergen die een groen klooster waren begonnen. Of ik zin had om mee te gaan. Uiteraard had ik zin, meer dan. De vrienden vonden het goed, ook al kenden ze me niet en op de heetste dag van het jaar vertrokken we naar het zuiden. Huijbergen ligt vlakbij de Belgische grens. Vroeg in de ochtend waren we vertrokken en voor de ergste hitte kwamen we aan.

Ik had wel op hun website gekeken maar ja dat geeft toch niet een helder beeld van wat ik kon verwachten. dehuijberg.nl. Het is een leefgemeenschap die leeft vanuit verbondenheid met de natuur. Sinds de zomer van 2019 ontwikkelt het groene leven zich met drie bewoners, meewoners, vrijwilligers. De broeders van Huijbergen geven hun bestuurshuis, gastenklamers, tuin en groene vleugel in bruikleen om de spirituele traditie van deze plek voort te zetten. Dat las ik op hun website maar ik kon me daar niet zoveel bij voorstellen.

Ietwat verhit stapten we hun huis binnen dat tegenover het broederhuis ligt. De tuin smachtte naar water en binnen was het redelijk koel. Ik had het gevoel alsof ik door de tijd zakte. Een woongroep, op dit moment zeven mensen, vol idealen en bezieling, die met hart en ziel deze spirituele plek wilden bewaren en eigentijds vormgeven. Het welkom was allerhartelijks en ik voelde me direct opgenomen. Hoe wonderlijk kan dat toch soms zijn dat je ergens op een nieuwe plek komt met mensen die je niet kent en je toch direct thuis voelt.

Na de koffie liet Marjan ons de kamers zien. Grote, eenvoudige kamers met eigen docuhe en toilet en het zonnescherm al naar beneden. Het was buiten inmiddels 39 graden maar binnen goed te doen. Heerlijk drie dagen me onderdompelen in een kleine wereld met een ritme van twee meditaties per dag en op vaste tijden eten. Hoe simpel kan het leven zijn.

Dat dit een plek is van eeuwenoude spiritualiteit is goed te voelen. Mijn hoofd was snel leeg, ik voelde me opgenomen in de groep en genoot van de openheid en echte gesprekken en van de stilte.

Maar mijn hart sprong helemaal op toen ik de tuinen zag. De broeders noemden die plek Sahara omdat er weinig wilde groeien omdat de grond zo schraal, zo arm is. Met alle energie, kennis en liefde stort Marjan zich op het verbeteren van de grond want daar begint uiteindelijk alles.

Ik weet zeker dat over een paar jaar ze een geweldige bloeiende tuin zullen hebben. Nu bloeien verschillende kruiden, groenten en bloemen al in prachtig opgehoogde vakken, die in een cirkel zijn vormgegeven. Op de foto probeer ik daar iets van te laten zien. Maar het is vooral het voelen en het ruiken dat nu al een feest is.

Daar wil je zijn.  De Huijberg | plek met aandacht voor aarde en adem

Nu ik weer thuis ben, voel ik hoe ik gevoed ben en vol energie. Geweldig dat er zulke plekken bestaan waar we ons kunnen laven en in contact kunnen komen met het wezenlijke.

Ik weet zeker dat over een paar jaar de Sahara omgetoverd is tot een paradijs. O ja de mus is degene die, die dag alles regelt en verzorgt.