Gisteren tijdens onze wandeling kwamen we volop bomen in bloei tegen. We wonen in een gebied met veel fruitbomen en ieder jaar is het weer een wonder dat ondanks de kou er toch bloei ontstaat. Zomaar ineens kan het er weer zijn.
Wat een wonderlijke weg lopen we toch als mens. Ontstaan, groei, bloei, verval en weer opnieuw ontstaan omdat we, als het goed is, van onze ervaringen leren.Je bent een kind van je ouders en tegelijkertijd ben je altijd een vreemdeling, iemand anders. Iemand die iets nieuws komt brengen. Het vergt moed om je los te koppelen van je vader en je moeder en op pad te gaan. Je eigen pad.
Hans Korteweg schrijft in De grote sprong:
“Wie door het raadsel dat het leven hem stelt, in verwarring raakt en terugdeinst, wordt gewurgd en verslonden door de Sfinx. Wie het eigen antwoord niet vindt of -om welke reden dan ook- niet geeft, verliest zijn levenskracht, hij wordt bloedeloos en onpersoonlijk. Als hij het mysterie niet met zichzelf beantwoordt, verliest hij zichzelf. Hij wordt een van de velen”.
Jezelf openbaren aan een ander en daardoor aan jezelf. Je diepste verlangens proberen te leven. Het unieke van dat wat en wie je bent te laten zien aan de wereld, vermindert je angst en vergroot je moed.
Je hebt niets te verliezen dan dat wat je niet bent.