Liesbeth Woertman

Het is maandagmorgen. Er staan honderden middelbare scholieren voor de poort bij psychologie, omdat zij aan hun matchingsweek beginnen.

Matching wil zeggen dat wij als opleiding kunnen zien hoe aankomende studenten het doen en dat de aankomende studenten ervaren hoe het is om hier in Utrecht psychologie te studeren. Nerveuze, giechelende geluiden golven door de ruimtes. Het duurt een kwartier voor de hele Theatron is gevuld. Verwachtingsvol kijken ze me aan. De techniek begint te loeien en gelukkig weet één van de ondersteuners het geluid te kalmeren. Ik heet hen welkom en vertel dat wij als opleiding verwachten dat zij goed voorbereid deelnemen aan het onderwijs. Universitair onderwijs maak je samen, studenten en docenten. Ik stel de collegegever voor en verlaat de zaal.

Ik durf amper mijn e-mail te openen

Ik hol het gebouw uit waar ik een functioneringsgesprek heb met een juniordocente. Daarna evaluaties bespreken met docenten. Vanmiddag sollicitatiegesprekken gevoerd met drie kandidaten. Aan het einde van de middag, om kwart voor zes, durf ik amper mijn email te openen. Zoveel verschillende vragen en verzoeken rollen op mijn bureau. Studenten van de school voor de journalistiek vragen of ik deel wil nemen aan een opname. Het is een werkstuk. Duurt maar anderhalf uur.

Veel leesplezier?

Verzoek om les te geven binnen het honoursonderwijs. Hierbij de eerste versie van mijn thesis, veel leesplezier. Veel leesplezier? Wilt u een foto sturen voor bij het interview?  Een bestand met activiteiten van mentoren, dat ik moet beoordelen. Voorstel om tutoraat te verbeteren. Enzovoort, enzovoort.

Kopje Boot-koffie

Duizelig en verkrampt

Ik ga even een goede kop Boot-koffie halen bij de espressobar onderaan de bibliotheek. Even op mezelf. Mijn lichaam voelt verkrampt en mijn hoofd is wat duizelig. ‘He, Liesbeth goed dat ik je zie hoe staat het met de fixus voor de master?’ Het valt niet mee om een inspirerend leider te zijn.

Door: Liesbeth Woertman