Deze, wat donkere foto, is gisteren gemaakt tijdens een bijeenkomst van de Vereniging Van Academische Vrouwen.
35 vrouwen hadden de kou en regen getrotseerd en waren blij om in deze donkere dagen elkaar te kunnen ontmoeten. Het jaarthema van de academische vrouwen was Beelden van vrouwen en daar past mijn werk naadloos in. Mijn lezing was al twee keer uitgesteld vanwege corona maar gisteren kon het dan eindelijk doorgaan.
Ik begon met wat hedendaagse beelden van vrouwen te laten zien en vertelde dat we in een spannende en lastige leven waar heel veel veranderingen tegelijk plaatsvinden. Denk aan het klimaat, de pandemie, de groter wordende ongelijkheid, sociale onrust, grote invloed van de technologie en steeds vager worden van betekenissen over mannen en vrouwen, gender en relaties. Dat wij onszelf niet kunnen kennen maar via een beeld waarnemen en dat de digitale ideaalbeelden ons ontevreden maken. Ontevreden door het streven naar perfectie zoals zo makkelijk te realiseren is via techniek maar niet in de zintuigelijke wereld. Met name de veranderende kijk en beleving op relaties bleek een onderwerp te zijn dat de aanwezige vrouwen bezighield. De te hoge eisen die mensen aan elkaar stellen en het snel inwisselen van partners.
Het was even geleden dat ik voor een groep stond en het was fijn om weer fysiek contact te hebben, ook al was dat op afstand met mondkapjes en QR code. Maar het was wel vermoeiend. Het was een lastige ruimte qua akoestiek en het gevoel van overspoeld worden door golven geluid was af en toe heftig. De nabijheid van warme en belangstellende vrouwen maakten veel goed.
Zachtjes verliet ik na mijn lezing de ruimte en stapte buiten in de grijsheid op weg naar mijn moeder. Zij en haar groep waren sinds een dag weer uit quarantaine en we konden haar weer bezoeken. Het verpleeghuis was stil en ik zag haar wezenloos in de gang staan, leunend op haar rollator. Langzaam liep ik op haar toe en zwaaide alvast lichtjes met mijn hand. Met mondkapje op is de herkenning uiteraard nog lastiger. We stonden tegen over elkaar en keken elkaar aan. Langzaam trok er een waas uit haar ogen en ze zei Liesbeth ben jij het? Ik knikte en zei ja. Maar het was zondag dus Henk had er moeten zijn, mijn broer, en Henk was er niet. Het heeft me een uur gekost en heen en weer lopen om haar proberen uit te leggen dat Henk met vakantie was en dat ik daarom was gekomen.
Dodelijk vermoeid ging ik uiteindelijk naar huis. Nu was het volkomen donker op straat en net gingen alle winkels en cafés dicht omdat het vijf uur was. Lawaai, rumoer en dronken mensen in de straten waar blikjes Red Bull werden uitgedeeld. Ik wist op dat moment nog niet dat Max Verstappen wereldkampioen was geworden.
Beelden van vrouwen, bijna robotachtig verbeeld, academische vrouwen gezellig bij elkaar, jonge mensen op straat met blikjes Red Bull en een versteende vrouw leunend op haar rollator, afscheiden werelden, in een wereld.
Ik doe het licht aan en ga soep maken, weg van de beelden.