Fotograaf Pete Pronk

We, vriend Pete en man Barend en ik, zijn weer een paar dagen op Texel. Het is hier nat. Zelfs op de wandelpaden in de duinen moeten we regelmatig aan de kanten klauteren om verder te kunnen, omdat grote plassen ons de doorgang belemmeren. Hier op deze wandeling lukte het nog net om door het water voort te gaan. Ik had het gevoel alsof ik hoog liep en de diepte in keek. Voelde me wat bibberig door het gevoel van hoogtevrees wat het bij me opriep.

Maar het is hier weer heerlijk. Wat is dat toch op die waddeneilanden wat me zo goed doet voelen? Het licht dat zo bijzonder is, is daar zeker onderdeel van. Maar ook het maken, zo met ons driemansschap, van een kleine wereld, de stilte, de wind die hier zo hoorbaar en voelbaar is, doet me goed. Stapels boeken hebben we naar ons hol gesleept. Maar wat toch het meest bijzonder blijft, is onze gesprekken, die direct, na de nacht, aan de ontbijttafel beginnen. We vertellen elkaar onze dromen, De andere twee luisteren aandachtig en stellen vragen aan de dromer en doen suggesties. Heel ontdekkend vaak en heilzaam. Als er geen dromen zijn onthouden, dan vertellen we over iets wat ons geraakt heeft in het lezen of uit onze geschiedenis.

Daarna gaan we altijd 20 minuten mediteren.

De ochtend is dan meestal al bijna voorbij. Na wassen en aankleden gaan we naar buiten om te wandelen, daar praten we meestal niet zo veel. Er wordt alleen gelopen, soms in tweetallen of heel rustig achter elkaar. Er worden veel foto’s gemaakt door de mannen. We wijzen elkaar op bloemen en vogels en eventueel andere dieren. Vandaag zag ik voor het eerst van mijn leven een ijsvogel. Prachtige vogel, ik werd er blij van.

Wonderlijk is ook dat ik hier altijd heel goed kan schrijven. Het lijkt alsof de belemmeringen die ik thuis ervaar, hier niet zijn. En dan doel ik niet op praktische belemmeringen maar op een negatieve stem die dan zegt waarom zou je je inspannen, je hebt toch lang genoeg gewerkt? Op Texel of op Schier ben ik creatief, zie ineens verbanden en durf ik meer en zwijgt mijn criticus. Er is minder scheiding tussen dag en nacht en de tijd lijkt vloeibaar.

Het gevoel van het lopen door het water, vanuit de hoogte, de diepte zien, is zeer toepasbaar op mijn schrijven, hier op Texel. Ik neem het graag mee naar huis