Hoe zijn we toch vanuit de opstanding in de vrolijkheid beland? Misschien dat de theologen in mijn netwerk daar een antwoord op kunnen geven?

Als psycholoog heb ik vooral de ervaring dat verandering, echte verandering een moeizaam proces is met vaak korte flitsen van plotseling inzicht. Opstanding gaat toch meestal gepaard met pijn en moeite. Ons opgebouwde beeld geven we niet zomaar prijs. Ook al is het een vals beeld, een beeld opgebouwd uit verwachtingen van anderen. Beter gezegd: opgebouwd uit vermeende verwachtingen van anderen. Opstanding tenminste in mijn leven gaat met stapjes omdat de chaos, pijn, het onecht zijn en het leven in de verwachtingen van anderen veel te zwaar is geworden. Leven vanuit het beeld dat ik heb opgebouwd over mezelf is een zwaar leven. Dat afbreken van dat beeld en die verwachtingen van anderen is vaak een langdurig proces dat zich in een spiraal afspeelt. Steeds een stukje afbreken en dan snel weer terug naar het beeld tot dat het te zeer doet en we weer een stukje durven loslaten.

Toen ik vanmorgen zocht naar afbeeldingen over Pasen kwam ik vooral gekleurde eieren tegen, al dan niet in een mandje. Ook de supermarkten liggen vol met chocolade eieren omwikkeld in een gekleurd papiertje. We zien kuikentjes en andere jonge dieren als symbool voor nieuw leven maar we kunnen ook zelf iedere dag opnieuw beginnen.

Nieuw leven, echt leven, leven van binnenuit, kan pas als we ophouden te veinzen, ophouden met te doen alsof. Doe je niet beter voor dan je bent maar doe je ook niet slechter voor. Durf te zijn zoals je op dat moment bent, dan ben je altijd nieuw.

Vrolijk Pasen