Nog steeds nagenietend van de vele prachtige lezingen tijdens het symposium Eros en Liefde, wil ik graag de bijdrage van Mustafa Stitou met u delen. De dichter opende het symposium met een gedicht of zeven. Zijn nieuwste bundel heet Tempel. Veel van zijn gedichten gingen over de liefde.  Maar Stitou had heel verrassend ook een gedicht gekozen over liefdeloosheid. Hij las het op een wat vlakke toon voor.

Monoloog van een cosmetisch chirurg

Als ik zo vrij mag zijn: lach eens

In dit spiegeltje? Zie je

Je oogopslag is oud, je gezicht hangt

Nee, je lach is bedorven, je lijkt

Je moeder wel. En verder

Al dat vet op je heupen

(wij noemen dat zadeltas) en al dat vet

Op je dijen (wij noemen dat rijbroek)

Em je rimpels in je bovenlip (je barcode)

Hoogste tijd

Er iets aan te doen, denk je niet?

Dit deel van het gedicht, vanuit het perspectief van een cosmetisch chirurg, is volgens Stitou een vorm van liefdeloosheid. Het was niet het beste gedicht dat hij voorlas. Zijn andere gedichten waren spannender met meer lagen, maar dit gedicht raakte me ook. Juist in de context van eros en liefde. Lees zijn gedichten. Of nog beter: probeer erbij te zijn als hij ergens voorleest.

Door: Liesbeth Woertman