Amsterdam op een donderdagavond. Loeidruk en veel sirenes van ambulances en politiewagens die langs de rijen auto’s proberen te komen. Het verkeer gaat stapvoets door de binnenstad. Fietsers en brommers schieten overal tussendoor. Dit vereist een hoge concentratie, lef en stuurmanskunst om ongeschonden aan te komen bij De Balie. Half acht kom ik lichtelijk opgefokt in een bomvolle ruimte waar mensen aan kleine tafeltjes zitten te eten en praten.

Ik loop naar het loket en zeg dat ik voor het debat kom. Er wordt op lijsten gekeken en in de computer en er worden kaarten afgescheurd. O ja u kwam voor het debat dan heeft u geen kaartje nodig. Mijn collega loopt even met u mee. Collega komt achter de balie vandaan en wijst me waar Nathalie staat, de auteur van ‘Het botoxdilemma’, op wiens uitnodiging ik hier ben. We schudden handen en worden naar een mooie, intieme zaal gebracht. Direct voel ik me op mijn gemak. Mirthe Fresen de moderator is een open, jonge vrouw die uitlegt hoe de avond gaat verlopen.

Drie rondes gelardeerd met beeldmateriaal en vier mensen op een podium dichtbij het publiek in de zaal. Het panel in verschillende samenstelling per ronde bestond uit hoogleraar en psycholoog Liesbeth Woertman, auteur van Moeders Mooiste en Psychologie van het uiterlijk, schrijver van Het Botoxdilemma, Nathalie Huigsloot, voormalig hoofdredactrice van Red, Cosmo Girl en Elegance, Lenny Gerdes en bioloog en gedragsdeskundige Patrick van Veen gingen in gesprek over taboes en dilemma’s rondom zichtbare ouderdom. Frodo Gaymans vertelt vanuit de cosmetische hoek en actrice Nadja Hüpscher en voormalig hoofdredacteur van de Playboy Jan Heemskerk vertelden over hun ervaringen.

De hoofdvraag van de avond is: ‘Het gezicht van een man is zijn autobiografie. Het gezicht van een vrouw is haar werk van fictie’, zoals Oscar Wilde het verschil tussen mannen en vrouwen zo mooi beschreef. Wie is verantwoordelijk voor het taboe op zichtbare ouderdom? Zijn het de media, bladen en de beauty-industrie? Is het een cultureel fenomeen of is het biologisch te verklaren? Waarom hebben mannen een goed doorleefde kop en vrouwen een verpieterd smoeltje? Worden vrouwen harder afgerekend op hun uiterlijk of is dit idee achterhaald en ervaart de kalende man dezelfde vooroordelen?

Er is geen strijd vanavond. Geen schreeuwende oneliners maar pogingen om elkaar te begrijpen. Het is duidelijk dat het een onderwerp is dat raakt. Ik heb niemand gezien of gehoord die blij is met al die gemanipuleerde ideaalbeelden. Veel mensen ervaren een druk om er goed uit te zien. Ik kan het niet genoeg benadrukken dat wij het zelf zijn, die elkaar oordelen en betekenis geven. Het is niet een monster buiten ons. Kijk met zachte ogen naar jezelf en elkaar. Het vieren van het lichaam met haar imperfecties is een goede strategie tegenover de gladde levenloze beelden. De dwang om er eeuwig jong uit te zien in een tijd waarin we steeds ouder worden, hoeft er niet te zijn. Het advies van Nathalie Huigsloot “Laten we de fysieke veroudering verwerken als ware het een rouwproces na de dood van een dierbare. En dan moedig voorwaarts!”

We verlaten de Balie en gaan de kou in. Mijn hoofd vol gedachten. Hoopvol op een of andere manier. Ik ga de bioloog Patrick van Veen opzoeken. Onze kennis bundelen om mensen weerbaarder te maken tegen de sociale druk er glad en leeftijdsloos uit moeten zien.