Tag archieven: zelfbeeld

Het nieuwe programma van Sophie Hilbrand

Geplaatst op door
1
Sophie

Sophie

Vandaag hebben we opnames gemaakt voor een nieuw televisieprogramma over cosmetische chirurgie. Ik ontmoette de mooie Sophie Hilbrand en drie aardige mannen. De regisseur, de licht- en de geluidsman. BNN zendt in september 2015 een achtdelige serie uit waarin de eerste uitzending gewijd is aan de hoeveelheid cosmetische klinieken in Nederland en de vraag, hoeveel ingrepen we met elkaar laten doen. Ik ben dus nu drie uren gefilmd waarvan waarschijnlijk 5 minuten worden gebruikt voor de tweede aflevering. Lees verder →

Waarom vinden we wat we vinden?

Geplaatst op door
5

Obesitas
Afgelopen week was er een Youtube-filmpje waarin het ging om de vraag welke kleur een jurk had. Sommige mensen zagen goud/wit en anderen zwart/blauw Als we zelfs onze ogen niet meer kunnen vertrouwen, wat dan nog wel? Het was één van de vragen die rondzong in sociale media. Geweldig leuk voorbeeld van psychologie in het dagelijks leven. Lees verder →

Leren van ons lichaam

Geplaatst op door
Beantwoorden

Labels

Na een lezing over Ik ben mijn verhaal, kwam er een jongen naar me toe die vertelde dat mijn verhaal hem had geraakt en dat hij autist was.

Ik heb daar lang over na moeten denken. Een belangrijk kenmerk van autisme is toch dat die mens zich moeilijk in kan leven in een ander? Hij was geraakt en we hebben zeker vijf minuten met elkaar gesproken. Waarom zei hij: ‘Ik ben autist?’ Ik zag een vriendelijke jongeman, die zich tot mij richtte en waarmee ik een fijn contact had. Lees verder →

Meisjes van 5

Geplaatst op door
Beantwoorden

meisjes van 5

Moeders zijn een belangrijk rolmodel voor hun dochter. Een moeder die veel aandacht voor haar uiterlijk heeft en iedere keer als ze de deur uitgaat zichzelf controleert in de spiegel leert haar dochter dat vrouwen zichzelf monitoren. Een moeder die altijd aan de lijn doet en zelden met plezier eet leert aan haar dochter dat slank zijn voor vrouwen belangrijk is. Altijd hebben meisjes het gedrag van hun moeder nagedaan. De vierjarige die op de hakken van mamma trots door de kamer paradeert, is schattig. Zij speelt een spel. Zij oefent met de sociale rol ‘vrouw’. Lees verder →

Mannen en hun lichaam

Geplaatst op door
Beantwoorden
Daniel Pennac

Daniel Pennac

Mijn onderzoeken richten zich vooral op vrouwen. Nu ben ik bezig samen met Femke van den Brink, mijn promovenda, bezig met mannen en hun lichaam. Ter voorbereiding las ik de afgelopen week Lijfboek van Daniel Pennac.

Van zijn dertiende tot zijn zevenentachtigste, houdt de hoofdpersoon van deze roman een dagboek bij. Het dagboek heeft slechts een onderwerp. Zijn eigen lichaam. Zijn angsten, ongelukken, ziektes, gevoelens, pijn en plezier beschrijft hij heel open.

Lijfboek

Lijfboek

Het gevoel van thuiskomen bij een ander lichaam, terwijl hij op zijn 13de een keelontsteking heeft, bij de vrouw die hem verzorgt, beschrijft hij op pagina 37:

“Mosterdomslagen, gorgeldrankjes, tinctuur, rust, allemaal goed, maar de beste remedie is inslapen bij de geur van Violette. Ze ruikt naar was, groente, houtvuur, zwarte zeep, bleekwater, oude wijn, tabak en appel. Als ze me onder haar omslagdoek neemt, kom ik thuis. Ik hoor haar woorden diep in haar borst pruttelen en val in slaap. Als ik wakker word, is ze er niet meer, maar haar omslagdoek ligt nog steeds over me heen. Dan verdwaal je niet in je dromen jochie. Verdwaalde jachthonden vinden altijd de weg terug naar de kleren van de jager”.

Ook op zijn 13de scheurde hij een pagina uit de Larousse, stak de tekening in de gleuf van de spiegel en vergeleek zichzelf met de tekening.

“Het is een feit dat we absoluut niet op elkaar lijken. Het lichaam op de tekening is van een volwassen atleet. Hij heef brede schouders. Hij staat recht op zijn gespierde benen. Ik lijk nergens op. Ik ben een slap, wit kind, met een kippenborst, zo mager dat je de post onder mijn schouderbladen zou kunnen schijven (aldus Violette). Toch hebben we iets gemeen: we zijn allebei doorschijnend. Je kunt onze aders zien, je kunt onze botten tellen, maar bij mij is geen enkele spier zichtbaar. Ik heb alleen huid, aders, zacht vlees en botten. Niets is in vorm, zou mama zeggen. Het is waar. Zodoende kan iedereen me mijn leven afpakken, me aan een boom vastbinden, in een bos achterlaten, me schoonspuiten met een tuinslang, me belachelijk maken of zeggen dat ik nergens op lijk”.

Hij gaat boksen, rennen, zwemmen om zoveel mogelijk op de tekening te lijken. Het is 1936. Een jongen voor de spiegel.

Ben benieuwd wat de mannen van nu te vertellen hebben.

 

Door: Liesbeth Woertman

Kijker en bekekene

Geplaatst op door
Beantwoorden

Masai

In de traditionele rolverdeling zijn vrouwen de bekekene en mannen de kijkers. Dat maakte het uiterlijk voor vrouwen erg belangrijk. De bekekene moet lokken en opvallen, zodat er naar haar gekeken wordt. Zodat zij uitgekozen kan worden door een man. Of we het ‘kijken’ vanuit een evolutionair biologisch, psychologisch of economisch motief analyseren, mannen zijn altijd degenen geweest die kijken en keuren. Mannen kijken naar vrouwen om ze te zien, vrouwen kijken naar mannen om gezien te worden.

Uiterlijk mannen belangrijker

Het uiterlijk van mannen deed er veel minder toe. Schoonheid bij mannen gaat langs de status en machtslijn. Daar is nu wat beweging in, omdat mannen machtsterrein verliezen aan vrouwen. Interessant genoeg zien we dat in onze tijd ook mannen aangesproken worden door de cosmetische industrie om meer tijd, aandacht en geld aan hun uiterlijk te besteden.

Masai uitzondering op regel

Er zijn maar enkele voorbeelden uit andere culturen waarin deze sekseverhouding omgekeerd ligt. De Masai is een volk waar de mannen het lustobject zijn voor de vrouwen. Zij moeten zich dan ook mooi maken en vrouwen kiezen hen uit. Maar zowel historisch als cultureel kunnen we rustig stellen dat mannen de kijkers en vrouwen de bekekenen zijn. Deze verhoudingen zijn in rijke landen wel aan het schuiven door de grotere economische zelfstandigheid van vrouwen, maar dat gaat millimeter voor millimeter.

 

Door: Liesbeth Woertman

Psychologie van het Uiterlijk

Getallen zijn niet oud

Geplaatst op door
Beantwoorden

Kleinzoon

Ik ben dol op Engelse drop, noga en spekkies. Slechts een paar keer per jaar mag ik er wat van kopen. Als een kind zo blij installeer ik me dan op de bank met een boek en mijn snoep. Laatst mocht ik een reep zachte noga. Gelukzalig nam ik een hap en ik er voelde een hard stuk in. Een van mijn kiezen was heel lelijk afgebroken. Nu mag ik nooit meer noga.

Spekkie

Spekkie

Ik zie er ouder uit

Het verval klopt de laatste weken stevig aan mijn deur. Ineens ben ik grijs geworden. Nou ja ik niet, maar mijn haar. Hoe is het mogelijk dat ik dat niet eerder heb gezien? Een hele streng grijs haar omlijst mijn gezicht. Ik zie er ineens ouder uit.

Mijn vierjarige kleinzoon houdt niet van snoep

‘Hou jij van snoep?’ vroeg ik aan mijn vierjarige kleinzoon. Hij kijkt heel vies en zei: ‘Nee ik hou niet van snoep, daar krijg ik zwarte tanden van!’. Hij houdt van grapefruits en roept regelmatig vrolijk uit ‘Lekker zuur oma!’

‘Vind jij zestig oud?’, vraag ik hem. ‘Nee, ik vind geen één getal oud.’
Innig tevreden spelen we samen LEGO.

Door: Liesbeth Woertman

Psychologie van het Uiterlijk

Liefkozend strelen goed voor lichaamsbewustzijn

Geplaatst op door
Beantwoorden

rubberen hand illusie

Haike van Stralen, neuropsychologe en collega’s hebben een onderzoek gedaan naar de invloed van aanraken op het lichaamsbewustzijn. Zij gebruikten daarvoor de ‘rubberen- hand-illusie’.

Gezonde vrijwilligers worden zittend aan een tafel zo opgesteld dat één van hun armen achter een schot zit. Zij zien die arm dus niet. Wel zichtbaar is de andere arm en een rubberen arm. De onderzoekers strelen de rubberen en de onzichtbare arm en hand.

Langzaam en aandachtig strelen

Vooral de langzame strelingen over de arm en de bovenkant van de hand ervoeren de deelnemers als aangenaam. En het waren juist prettige aanrakingen waardoor de deelnemers de rubberen hand meer als eigen lichaamsdeel beschouwden: bij aangename aanraking was de illusie van de rubberen hand als onderdeel van het eigen lichaam het grootst.

Van Stralen merkt op: “Dat betekent dat langzaam, liefkozend strelen over de arm meer lichaamsbewustwording creëert.” Een niet geringe implicatie voor patiënten met een stoornis van het lichaamsbewustzijn. “Het is goed mogelijk dat patiënten met deze stoornis geholpen zijn bij affectieve aanraking van het lichaamsonderdeel dat zij ontkennen.”

Fantastisch onderzoek en uiteraard denkt de neuropsychologe hierbij aan implicaties voor patiënten. Maar ik denk dat de uitkomst van dit onderzoek voor iedereen interessant is. Rustige, aandachtige aanraking, hebben we allemaal nodig om ons lichaam te ervaren en ons geborgen te voelen.

 

Door: Liesbeth Woertman.

Spiegel

Geplaatst op door
Beantwoorden

Spiegel

Ik ben van 1954 en in het huis waar ik opgroeide waren geen spiegels. We hadden ook geen badkamer. De enige kleine ovalen spiegel die er in huis was, hing in de gang op ooghoogte van mijn ouders. Zij wierpen een blik op zichzelf alvorens zij de deur uitgingen. Tenminste, dat neem ik aan, ik heb er geen herinnering aan. Er lag een borstel bij de spiegel om eventuele haren weg te borstelen op de schouders van een jas.

Was ik dat?

Toen ik een jaar of veertien was, kon ik eindeloos met een vriendin naar mezelf kijken. Liefst bij kaarslicht en opgemaakt. Was ik dat met die onzekere blik en licht scheve mond? Ik keek nooit naar mijn lichaam, altijd alleen naar mijn gezicht met een soort verbazing, droefheid en onbenoemd verlangen. Ik speurde met mijn blik naar mij.

Ik ben serieus

Nu ben ik zestig en er is net een fotografe langs geweest die foto’s van me heeft gemaakt ten behoeve van een congres in september in het klooster in Huissen. De fotografe schopt haar schoenen uit, klimt op een stoel om me van bovenaf te fotograferen en beweegt me te lachen. Wat kijk je serieus, zegt ze. Maar ik ben serieus zeg ik. Lachend toont de foto mij inderdaad veel vriendelijker.

Ik herken mij

Ik voel me een verschrikt konijn, dat in de koplampen kijkt. Onhandig, ongemakkelijk en nieuwsgierig naar wat zij ziet. Ze nodigt me uit om te praten, zodat ik me meer op mijn gemak voel. Ze laat me steeds zien, hoe de foto is geworden en ik herken mij. Een serieuze vrouw, gedreven, krachtig en onhandig.

En dat allemaal in één beeld.

Door: Liesbeth Woertman.

Psychologie van het Uiterlijk

Je zelfbeeld ontmoeten?

Geplaatst op door
Beantwoorden
Van binnen weet je alles

Van binnen weet je alles

Deze week deel ik een oefening met jullie die heet je zelfbeeld ontmoeten en je potentie uitnodigen. Ik vond deze oefening in het handboek van Annet van Laar over lichaamswjsheid op pagina 265. Haar boek heet: ‘Van binnen weet je alles’.

1. Nestel je in een lekkere stoel, al dan niet met je favoriete ontspanningsmuziek. Als je zover bent, neem de tijd om te ontspannen en naar je buik door te ademen. Volg de ademhaling met je aandacht. Laat een diepere ontspanning toe. Dan ben je klaar voor de volgende visualisatie.
2. Er wordt op de deur geklopt. Je loopt naar de deur, doet open en je ziet jezelf staan. Hoe zie je eruit? Wat is de globale indruk? Wat roept het beeld op?
3. Kijk nu gedetailleerd naar de verschillende lichaamsdelen. Is er een lichaamsdeel dat zich heeft teruggetrokken? Is er een lichaamsdeel dat op de voorgrond treedt?
4. Wat gebeurt er in het beeld als je je verschijning voor honderd procent verwelkomt? Is er een kwaliteit die dan meer de ruimte krijgt? Wat zou dat betekenen voor je handelen?
5. Nestel je opnieuw in je stoel. Adem de kwaliteit die je meer ruimte wilt geven naar een plek in je hart, zodat je lichaam zich dit voornemen kan herinneren.