Sinds september 2024 zit ik op een cursus tekenen/schilderen. Het is een beginnerscursus en we verkennen allerlei materialen. We begonnen met potlood, houtskool, inkt en allerlei soorten verf en papier en doek.

Ik heb nooit getekend. Ook niet als kind omdat ik echt dacht dat ik dat niet kon. Creatief dat zijn de anderen, zo dacht ik. En toch en toch…… het kriebelde. In het kader van mijn opvatting dat het goed voor me is ieder jaar iets nieuws te ondernemen, werd het dit jaar dus tekenen. Ik kwam terecht op het Wijksatelier samen met 8 andere cursisten die allemaal al veel konden. Sommigen hadden zelfs tekenen in hun eindexamenpakket gekozen. Daar zat ik dan, de minst ervaren van de klas met een redelijke portie weerzin. Ook dat nog.

Tijdens de eerste les kregen we een vel papier en verschillende soorten potloden en had de juf objecten liggen die je kon kiezen om na te tekenen. Ik koos een vaasje, een schelp en een veer. Daar moest ik naar kijken. Ik kreeg het heel warm en raakte bijna in paniek. Ik zag de anderen een oog dichtknijpen en met hun potlood naar voren steken. Ik begreep niet wat zij deden en vrij snel lette ik niet meer op de anderen. Ik heb heel lang gekeken en werd steeds rustiger. Eindeloos zag ik objecten veranderen. Nee dat druk ik niet goed uit, want de objecten veranderden uiteraard niet, maar mijn blik. Ik zag steeds iets anders, vlekjes, lijnen, schaduwen die ik eerder niet zag maar hoe kreeg ik in vredesnaam dat wat ik zag op papier?

Iedereen was al volop aan het tekenen, behalve ik. Ten einde raad vroeg ik de juf om te helpen. Waar moet ik beginnen? Ze zetten wat punten op mijn papier als begin, als houvast. En zachtjes probeerde ik de vormen op het papier te krijgen.

Aan het eind van de les bekeken we elkaars werk. Ik was duidelijk de minste maar dat deerde me niet. Ik was trots dat ik mijn eerste tekening had gemaakt. Ik had geleerd dat hele gewone dingen bijzonder worden als je ze werkelijk gaat zien.