Van geslacht veranderen is geen sinecure. Je moet je hele leven hormonen slikken en medische ingrepen doorstaan. Dit weekend las ik dat columniste Marjolein Februari sinds 2012 als Maxim door het leven gaat. Mijn fascinatie bij transgenders is: waarom neemt men deze rigoureuze stap?

Er bestaan mannelijke vrouwen en vrouwelijke mannen. Waarom de volledige transformatie en niet accepteren dat je als mens blijkbaar niet in een specifiek hokje valt? Hieraan gerelateerd: voor wie willen transgenders nu eigenlijk van geslacht veranderen? Voor zichzelf? Of wil men passen in het 2-dimensionale manvrouwbeeld dat anderen van hen hebben?

Wie niet gelukkig is, maakt verkeerde keuzes

We leven in een individualistische samenleving. We kiezen voor geluk en wie niet gelukkig is, maakt de verkeerde keuzes. De chirurg maakt ons meer onszelf, als we toevallig geboren zijn in een verkeerd lichaam. Lekker makkelijk. Of misschien toch te makkelijk? Het is niet mijn bedoeling om transgenders te veroordelen. Dat zou onterecht zijn, want ik kan mij de psychologische last van deze mensen helemaal niet voorstellen. Mij gaat het om wat anders. Ik geloof dat de veranderingswens die mensen hebben,  vooral komt door anderen.

Het zijn anderen die je in een rol dwingen

Afgelopen zaterdag gaf transman Maxim in de Volkskrant aan waarom hij van sekse wilde veranderen. “Ik schaamde me omdat er iets mis was. Ik dacht: iedereen ziet het.” Even verder: “Ik voelde dat ik bij de jongens hoorde. Vlak voor een musical moest ik lippenstift op. Ik zei: dat wil ik niet. Ze hielden voet bij stuk.”

Wat mij in het interview opviel was het belang dat Maxim Februari hecht aan anderen. Het zijn klasgenoten die hem dwingen lippenstift te dragen, het is zijn omgeving die hem in de ongewenste vrouwelijk rol dwingt. Kortweg: hij schaamt zich voor de reactie van anderen. Ik snap die schaamte, ik begrijp het gevoel van vernedering. Als men je vrouwelijke eigenschappen toekent, op grond van niet-zelfgekozen uiterlijkheden, dan zal dat heel onaangenaam zijn.

Oogkleur net zo belangrijk als geslacht

Wat als de maatschappij sekse, net zo belangrijk zou vinden als de kleur van je ogen? Je hebt blauwe ogen of bruine ogen, maar we dichten daar verder geen karaktereigenschappen aan toe. Als anderen je oogkleur niet belangrijk vinden, waarom zou jij je er dan druk maken? Goed, de één vindt blauw mooier en de ander bruin: maar het is geen belangrijke zaak. We kennen geen glazen plafonds voor blauwogige mensen. Ze hoeven geen lippenstift op. En we menen evenmin dat bruinogigen doorgaans van bier, voetbal en auto’s houden.

Als we sekse net zo belangrijk zouden vinden als oogkleur: hoeveel transgenders zouden er dan zijn? Ik heb het antwoord niet, maar ben wel benieuwd.

Door: Andreas Bouman.

Bron foto: http://www.stamhotel.nl/uitgelicht/marjolijnmaxim-februari/