Uitwaaien en tot rust komen in Texel en de bestsellerslijst

fotograaf Barend Boot

Lieve mensen

Na al die duizenden complimenten, reacties, vragen en verzoeken, gingen we deze week naar Texel. Eerlijk gezegd, hadden we ons huisje al een half jaar geleden geboekt, maar wat kwam dat nu goed uit om de stilte van het eiland te ervaren en onze wereld weer even heel klein te maken. En wat een geluk met het zonnige weer en hier meestal toch met een windje waardoor het in de tuin van het huisje in de schaduw goed toeven is.

Ja wonderlijk dat zelfs in het hoofdseizoen, vertrekkend van Den Helder op een bomvolle boot, het zo rustig is op Texel. Uiteraard vermijden we de drukte, dat is zeker waar, maar al lopend komen we nauwelijks mensen tegen. Op deze foto zie je mij een beetje uitgeput, ongeveer op de helft van een lange wandeling. We begonnen in het duingebied waar het al snel erg warm werd. We kwamen geen mens tegen. Nergens beschutting, geen schaduw liepen we langs dichte braamstruiken en meestal op zandgrond. Dat viel een beetje tegen. Ik dacht dat ik een goede conditie had maar deze tocht viel me zwaar.

Maar de beloning is groot als we de laatste duin over gaan en oog in oog staan met de Slufter.

Deze week hebben we geen foto van de Slufter gemaakt en deze foto is uit 2020 maar geeft wel goed de schoonheid weer.

Onwaarschijnlijk ruim en groots en van een adem benemende schoonheid en ook hier slechts enkele mensen.

De terugtocht lopen we langs de zee. Heerlijk mijn schoenen uit en op blote voeten. Uitkijkend voor scherpe randjes van schelpen of stukjes hout en een enkele kwal. Het zeewater helpt om de warmte weg te krijgen. De vermoeidheid trekt weg en mijn hoofd wordt steeds leger. En ook hier langs de zee bijna geen mensen. Pas als we bij paal 28 komen zien we een kluitje mensen.

Moe en voldaan komen we aan in ons huisje en maken een heerlijke lauwwarme salade van verschillende groenten. Daarna even op mijn mail kijken en daar tref ik een berichtje van mijn uitgever aan. Je boek komt deze week binnen op de bestsellerslijst, schreef hij.

In stomme verbazing kijk ik naar het scherm. Mijn boek was de bestsellerslijst binnengekomen in week 34 op plaats 4. Adem in, ontvang en adem uit, laat los.

Oudejaarsdag: wat heeft me geinspireerd het afgelopen jaar?

Slufter Texel

Oudejaarsdag 2020 brengen we door op Texel waar het goed mijmeren is. Ik begin mijn jaar overdenking met mijn gelezen boeken. Welke geschenken heb ik allemaal mogen ontvangen en welke inzichten?

Blijkbaar kan een mens maar een bepaalde hoeveelheid boeken lezen in een jaar. Vorig jaar las ik er 67, terwijl ik werkte en dit jaar toen ik in mei met pensioen ging, las ik uiteindelijk 74 boeken. Dat is toch nauwelijks een verschil. Hoe graag ik ook lees maar dat kan niet de hele dag want het lichaam wil ook bewegen en daar moet ik zeker naar luisteren. Iets anders is, dat heel wat boeken me tot reflectie stemmen of mijmeren. Ik wil niet alleen de tekst tot me nemen maar ik wil haar voelen, echt tot me nemen en me door haar laten wiegen, treiteren, veranderen en tot inzicht komen en dat kost tijd.

Dus naast het lezen, schrijf ik over wat ik lees of ik maak er een column van of een stukje voor mijn boek. Graag vertel ik er vrienden over en raad verschillende boeken aan. Ik vind het ook heerlijk als andere mensen dat bij mij doen want zo kom ik tot nieuwe schrijvers en dus tot nieuwe ervaringen.

Ik dacht een top drie te kunnen maken van de 74 gelezen boeken maar dat is onmogelijk. Het is een top 5 geworden en dan waag ik me niet aan een rangorde. Wel verwijs ik naar de column die ik het afgelopen jaar over deze boeken schreef.

Ton Lathouwers, de zenleraar, schreef Je kunt er niet uitvallen Column 9 juli 2020

Kate Kirkpatrick Simone de Beauvoir, een leven Column 23 maart 2020

Pascal Mercier het gewicht van de woorden

Patti Smith het jaar van de aap

Koen Peeters de mensengenezer Column 17 december 2020

Heel verschillende genres maar mensen wat een rijkdom en vreugde heb ik aan deze boeken beleefd. Ik kan me nu alweer verheugen op de nieuwe stapel omdat teksten me helpen herinneren aan het wonder dat het leven is.

Ik wens mezelf en jullie dat we het komende jaar vanuit ons rijkdomsbewustzijn mogen leven in plaats vanuit de schaarste en de armoede, want we zijn al rijk en we zijn al mooi.

Zonsopkomst aan zee mee gemaakt

Texel 28 juli 2020

Voor het eerst in mijn leven kreeg iemand me zo gek om op 4.15 op te staan om naar de opkomst van de zon te kijken. Ik had dat nog nooit gezien. Wel de ondergang daar was ik altijd al meer in geinteresseerd. We reden zachtjes met de auto richting strand. Onderweg renden konijnen met ons mee, het leek alsof ze ons uitdaagden en sommigen staken zelfs de weg over. We reden stapvoets. Ineens waren er drie ganzen voor de auto, twee volwassenen en een kleintje. De volwassenen maakten zich groot en breed met hun vleugels en het kleintje deed dappere pogingen om te gaan vliegen maar hij kwam amper omhoog. Wat een dappere ouders! Met gevaar voor eigen leven beschermden zij hun jong en verdomd het lukte de kleine om op te vliegen en heel zachtjes reden we verder.

Op het strand aangekomen zo tegen vijf uur waren we de enige mensen. Het waaide hard en was nog donker maar al snel ontstond er wat licht alsof iemand zachtjes de dimmer van het licht had aangezet. De zee was zilver met een heel licht roze band op haar horizon. Uiteindelijk was de zon om 5.52 te zien door de wolken waarvan de foto een pover beeld geeft. Mooie ervaring om het verschil tussen echt en onecht weer eens mee te maken. Hoe is het toch mogelijk dat de zon iedere dag weer opkomt, de dieren uit hun holen en nesten komen en wij daar amper iets van merken? Wij mensen zijn zo opgesloten in onszelf geraakt dat we amper kunnen voelen dat we deel uitmaken van een groter geheel.

Het is zo belangrijk om achter die computer en die telefoon vandaan te komen. Weg van de beelden, weg van de schermen, uit het hoofd en in het lichaam en de wandelschoenen aan. Hup naar buiten en kijk uit dat je niet over al die rijkdom die daar is, struikelt.

Eindeloos uitzicht en toch omarmd

De Slufter juli 2020

Een wandeling langs het strand naar de slufter. Dat waanzinnige gebied op Texel waar we iets van onze eindeloosheid kunnen ervaren. We konden niet door de duinen in verband met het broeden van de vogels en gingen om die reden langs het strand. Het was bewolkt en fris maar al snel zo prachtig stil. Wat geeft dat toch een heerlijk gevoel van vrijheid zo lopen in die weidsheid en in kleuren die nauwelijks te benoemen zijn. Een soort van zilverheid met hele lichtblauwe tonen zonder grens.

Wat een wonderlijke weg moeten we gaan. We worden onbegrensd geboren en door de handen en blikken van een ander raken we begrensd. Door de ontwikkeling van een ik in de taal raken we versplinterd. En in onze volwassenheid proberen we weer eindeloos losser te komen van die begrenzing en streven we er hartstochtelijk naar om weer vrij te zijn. Waarom versteent en verstolt alles? Waarom kan het leven niet open blijven en stromen?

Vrij zijn, met nieuwe ogen kijken en alles als nieuw ervaren. Iedere keer opnieuw geboren worden. Niet grijpen, niet stollen, niet verstenen maar open blijven is zo moeilijk.

Tijdens onze wandeling verandert het licht steeds. Hoe prachtig is de werkelijkheid als we met open hart kijken. Ik sta een poosje stil en kijk met stomme verwondering naar de wolken en de golven. Zo levend en volmaakt.

Vertrouwen en hoop maken dat ik verwachtingsvol steeds opnieuw open durf te breken. Hoewel woorden doen stollen, reiken teksten me ook steeds opnieuw moed en hoop aan, zoals de zentoespraken van Ton Lathouwers Je kunt er niet uit vallen. Hoe paradoxaal dat woorden je laten stollen, vastzetten EN vrij kunnen maken.

Eindeloos uitzicht en je toch omarmd voelen.

Oud en nieuw

Gisteren mijn dagboek na gelezen over het afgelopen jaar. Ik vond deze foto van enkele jaren geleden maar voor vandaag zo toepasselijk. Zo fijn dat ik het jaar herinner, want wat vergeet een mens veel en snel. Op ons prachtige Texel in een huisje met Barend en Pete, kijk ik uit op de tuin met konijnen, fazanten en een veelheid aan vogels. Soorten die ik niet eerder zag zoals een uitvergrote mus maar dan met gele vlekjes aan de zijkant. Ik geniet erg van onze gevederde vrienden en konijntjes maken me blij.

Maar goed op de laatste dag van het jaar is het fijn mijmeren. Eerste helft van het jaar lees ik nog veel moe en een nachtmerrie dat de kanker terug was. Mijn boekpresentatie in april was een groot feest. Geweldig veel interviews naar aanleiding van Je bent al mooi met als top interview Annemiek Schrijver in de Verwondering. Mijn kleinzoon die zei “jij bent toch professor en fotomodel?”.

En vanaf september lees ik “voel me blij en energiek zal ik dan toch gezond zijn?” Ik hervind Jung en beleef Rilke, trek weken op met Susan Sontag. 67 boeken heb ik gelezen in 2019 en het allernieuwste inzicht in november “ik ben zwanger zonder baarmoeder”.

Lieve mensen dank voor jullie aandacht, belangstelling, betrokkenheid en meeleven in 2019. Ik had een topjaar vol groei en warmte. Vol verwachting ga ik 2020 in samen met jullie om heel goed te luisteren naar wat het leven vraagt en dat vormgeven.

Texel

Dit was ons uitzicht op Texel. Eindeloze ruimte met prachtige luchten. Zo’n vergezicht waar het lichaam direct rustig van wordt. Waar ik dieper van kan ademen en meer ruimte in mijn lichaam voel.

Af en toe verschijnt er een paard dat kalm loopt te grazen. Meestal komen er dan meer paarden en met alle tijd van de wereld lopen ze rond. In de verte stegen bij momenten grote zwermen vogels op. Je hoorde eerst het geluid dat ze maakten en daarna waren er grote groepen dansende vogels te zien.

We hebben allebei een kijker gekocht bij de Vogelbescherming. Een mooie grote zaak op Texel in de Cocksdorp waar deskundige mensen in alle rust de verschillende kijkers uitlegden. Het grappige was dat ik de eerste keer toen ik door de kijker keek niets zag. Ik keek in een zwarte ruimte. Het was de bedoeling dat ik hier en daar aan draaide en verdomd daar verscheen de appelboom en even later heel duidelijk de mezen.

Wij mensen zijn heel duidelijk gebouwd op rust en ruimte.Ik slaap daar zo goed. Iedere keer wanneer we op een waddeneiland zijn, ervaar ik dat opnieuw. Nu we thuis zijn, kruipt de onrust weer naar binnen en heb ik alweer een halve nacht wakker gelegen. Ik gebruik de foto om weer tot rust te komen en dat werkt.