Vorige week was ik met mijn vriendin Sonja naar het Centraal Museum in Utrecht. GoodMom/Bad Mom een tentoonstelling over moederschap zo staat er te lezen op de website van het museum. Maar wij vonden het een tentoonstelling over moeder worden omdat er geen enkele afbeelding of installatie te zien was met peuters of oudere kinderen. En wonderlijk genoeg niets over de grote identiteitsverandering die vrouwen ondergaan als ze moeder worden.

Ik vind het een emotionele tentoonstelling of anders gezegd ik moest ontzettend huilen bij sommige afbeeldingen. Bijvoorbeeld een levensgrote vrouw die ligt te slapen met een kindje aan haar voeten. Ik ervaarde de vrouw als dood. De foto’s van Dijkstra waar jonge vrouwen die net bevallen te zien zijn, het bloed loopt nog langs hun benen, hun gezicht uitdrukkingsloos, raakte me opnieuw hevig.

Aan het eind van de tentoonstelling zijn er enkele installaties te zien en dan worden er andere mensen betrokken bij de bevalling. Verzorgende en helpende handen van andere vrouwen in mooie kleuren om duidelijk te maken dat het opvoeden van een kind een heel dorp vereist. Ook de hoek waar een film te zien was van generaties mannen die hun mannelijkheid onder de loep nemen is hoopgevend.

In mijn nieuwe boek Zeg me wie ik ben onderzoek ik de vorming van identiteit, juist op momenten van grote veranderingen. De baby maakt de vrouw moeder. Dat betekent niet alleen dat er een dimensie bijkomt in de identiteit, moeder zijn, maar dat de andere dimensies vrouw zijn, dochter, vriendin, geliefde, werkende ook mee veranderen.

Kijkend naar de schilderijen, collages, foto’s en installaties overvalt me een diep gevoel van bewondering dat zoveel vrouwen op de wereld dit proces durven aangaan. Dat de tentoonstelling eindigt met die omhullende installaties laat goed zien en voelen hoe belangrijk de samenleving en andere mensen zijn die meehelpen dragen.