fotograaf Pete Pronk

Deze week had ik mijn laatste grote lezing van dit jaar in Lochem. Vorig jaar was ik al in boekhandel Lovink geweest in Lochem en nu vroeg het vrouwennetwerk Lochem me voor een lezing in de Stadsschouwburg. Notabene om 10 uur in de ochtend. Dat was niet eerder gebeurd. Het hele jaar had ik in de middag of avond opgetreden en nu zo vroeg.

Als honorarium vroeg ik een hotelovernachting zodat we vanuit het hotel naar de schouwburg konden lopen. Om heel vroeg op te moeten staan, lang in de auto zitten met waarschijnlijk ochtendfile en dan hyperventilerend aankomen, dat zag ik niet zitten. Dus op ons gemak de dag ervoor rustig in de auto naar het mooie Lochem gereden. Vriend Pete was weer de chauffeur van dienst. Op die manier is ieder optreden een uitje.

Je weet nooit wat je kunt verwachten dus vrij open gingen we naar de stadsschouwburg. Met het openen van de deur bleken twee vrouwen direct op me af te stappen met uitgestoken hand om ons welkom te heten. Vriend Pete, als enige man, werd direct omringd door verschillende vrouwen en ik werd meegenomen naar de man van het geluid. De zaal was een mooie rechte zaal, zoals een beetje op de foto te zien is. Ik schat dat er zeker honderd vrouwen aanwezig waren. Beetje overdonderd begon ik mijn verhaal.

Ik had een lezing speciaal voor hen gemaakt maar die heb ik niet gehouden. Al snel had ik een gevoel van dit zijn mijn generatiegenotes die ook dochter, werkende vrouw, echtgenote, vriendin en waarschijnlijk moeder zijn. Al deze sociale rollen die in de jaren zeventig zo aan verandering onderhevig waren en waarin we onszelf konden uitvinden met alle vreugde en problemen van dien, hadden we gemeenschappelijk. Ik las een stukje voor uit Wie ben ik als niemand kijkt, een persoonlijke stukje en dat resoneerde.

Er ontstond een hele fijne, rustige, geconcentreerde sfeer. Die geconcentreerde aandacht tilde ons allemaal een beetje op en er ontstond een gevoel van gemeenschappelijkheid. Vriend Pete die aan de zijkant zat, schreef me die avond “hoe bijzonder het was dat ik me zo opgenomen voelde in dat geheel van louter vrouwen, vrouwmensen zoals jij het omschreef. Nu zoek ik opnieuw naar woorden. Een ademende geheel, ik was er aan de rand getuige van en mocht er tegelijkertijd in opgenomen worden. Wat is het toch krachtig en heilzaam om zo samen te zijn”.

En zo is het.Het is heilzaam en krachtig om onze verhalen met schaduw en al te delen. In deze chaotische, polariserende wereld, zijn we toch samen, ook al voelen we dat vaak niet en het is een geschenk om dat bij momenten zo diep te mogen ervaren.

Ik ga nu weer een paar maanden schrijven. Dank aan alle boekwinkels, bibliotheken en groepen die me het afgelopen jaar uitgenodigd hebben en aandacht aan mijn werk gaven. Het is fantastisch om die wederkerigheid te ervaren.