Uitwaaien en tot rust komen in Texel en de bestsellerslijst

fotograaf Barend Boot

Lieve mensen

Na al die duizenden complimenten, reacties, vragen en verzoeken, gingen we deze week naar Texel. Eerlijk gezegd, hadden we ons huisje al een half jaar geleden geboekt, maar wat kwam dat nu goed uit om de stilte van het eiland te ervaren en onze wereld weer even heel klein te maken. En wat een geluk met het zonnige weer en hier meestal toch met een windje waardoor het in de tuin van het huisje in de schaduw goed toeven is.

Ja wonderlijk dat zelfs in het hoofdseizoen, vertrekkend van Den Helder op een bomvolle boot, het zo rustig is op Texel. Uiteraard vermijden we de drukte, dat is zeker waar, maar al lopend komen we nauwelijks mensen tegen. Op deze foto zie je mij een beetje uitgeput, ongeveer op de helft van een lange wandeling. We begonnen in het duingebied waar het al snel erg warm werd. We kwamen geen mens tegen. Nergens beschutting, geen schaduw liepen we langs dichte braamstruiken en meestal op zandgrond. Dat viel een beetje tegen. Ik dacht dat ik een goede conditie had maar deze tocht viel me zwaar.

Maar de beloning is groot als we de laatste duin over gaan en oog in oog staan met de Slufter.

Deze week hebben we geen foto van de Slufter gemaakt en deze foto is uit 2020 maar geeft wel goed de schoonheid weer.

Onwaarschijnlijk ruim en groots en van een adem benemende schoonheid en ook hier slechts enkele mensen.

De terugtocht lopen we langs de zee. Heerlijk mijn schoenen uit en op blote voeten. Uitkijkend voor scherpe randjes van schelpen of stukjes hout en een enkele kwal. Het zeewater helpt om de warmte weg te krijgen. De vermoeidheid trekt weg en mijn hoofd wordt steeds leger. En ook hier langs de zee bijna geen mensen. Pas als we bij paal 28 komen zien we een kluitje mensen.

Moe en voldaan komen we aan in ons huisje en maken een heerlijke lauwwarme salade van verschillende groenten. Daarna even op mijn mail kijken en daar tref ik een berichtje van mijn uitgever aan. Je boek komt deze week binnen op de bestsellerslijst, schreef hij.

In stomme verbazing kijk ik naar het scherm. Mijn boek was de bestsellerslijst binnengekomen in week 34 op plaats 4. Adem in, ontvang en adem uit, laat los.

Eindeloos uitzicht en toch omarmd

De Slufter juli 2020

Een wandeling langs het strand naar de slufter. Dat waanzinnige gebied op Texel waar we iets van onze eindeloosheid kunnen ervaren. We konden niet door de duinen in verband met het broeden van de vogels en gingen om die reden langs het strand. Het was bewolkt en fris maar al snel zo prachtig stil. Wat geeft dat toch een heerlijk gevoel van vrijheid zo lopen in die weidsheid en in kleuren die nauwelijks te benoemen zijn. Een soort van zilverheid met hele lichtblauwe tonen zonder grens.

Wat een wonderlijke weg moeten we gaan. We worden onbegrensd geboren en door de handen en blikken van een ander raken we begrensd. Door de ontwikkeling van een ik in de taal raken we versplinterd. En in onze volwassenheid proberen we weer eindeloos losser te komen van die begrenzing en streven we er hartstochtelijk naar om weer vrij te zijn. Waarom versteent en verstolt alles? Waarom kan het leven niet open blijven en stromen?

Vrij zijn, met nieuwe ogen kijken en alles als nieuw ervaren. Iedere keer opnieuw geboren worden. Niet grijpen, niet stollen, niet verstenen maar open blijven is zo moeilijk.

Tijdens onze wandeling verandert het licht steeds. Hoe prachtig is de werkelijkheid als we met open hart kijken. Ik sta een poosje stil en kijk met stomme verwondering naar de wolken en de golven. Zo levend en volmaakt.

Vertrouwen en hoop maken dat ik verwachtingsvol steeds opnieuw open durf te breken. Hoewel woorden doen stollen, reiken teksten me ook steeds opnieuw moed en hoop aan, zoals de zentoespraken van Ton Lathouwers Je kunt er niet uit vallen. Hoe paradoxaal dat woorden je laten stollen, vastzetten EN vrij kunnen maken.

Eindeloos uitzicht en je toch omarmd voelen.