Dit beeldschone beeld Eva gemaakt door Rodin is te bewonderen in het Singer Museum in Laren. Het museum is prachtig verbouwd. De deuren gaan automatisch open en we werden hartelijk verwelkomd door een man die ons uitlegde waar we heen moesten. Op dit moment is er een tentoonstelling rondom het werk van Jan Sluijters.

Het was rustig en we hadden alle ruimte om de kunst te bewonderen. Eerst kom je in een gang met beeldhouwwerken en als eerste dit beeld Eva, een vrouw die zichzelf omarmt. Ik zag het als een koestering, als een vrouw die zichzelf vasthoudt en omarmt maar het bleek Eva na de zondeval. Een vrouw die pijn lijdt en bedroefd is, de eeuwige zondares, die schande draagt en smart, zo las ik in de Arnhemsche Courant van 29 mei 1899. Ze houdt haar armen voor haar borsten, blijkt uit de omschrijving.

Zo had ik haar niet gezien. Door de omschrijving die ik de volgende dag las, raakte het beeld me nog meer. De vrouw die model stond voor dit beeld was zwanger. Hoeveel vrouwen vinden hun lichaam niet meer mooi als ze zwanger zijn? Hoeveel vrouwen proberen hun borsten te verbergen omdat ze ze niet mooi vinden?

Schaamte voor het vrouwenlichaam is al zo oud en gaat diep.

Ik kijk en kijk en zie toch vooral een vrouw die zichzelf koestert en beschermt of zijn dat mijn moderne ogen? Jezelf omarmen is voor de meeste vrouwen een lange weg. Nee niet om iets te verbergen maar ter troost, ter koestering, ter viering van ons lichaam dat nieuw leven kan dragen. Dat kan een baby zijn maar ik bedoel vooral nieuw leven, een nieuwe betekenis van vrouw zijn. Een ruimere betekenis en invulling van vrouwelijkheid waarin we onszelf kunnen herkennen en groeien en dragen.

Het blijft bijzonder dat een beeld, in dit geval een bronzen beeld, me zo kan raken en een heel verhaal op gang kan brengen.

Jezelf omarmen en koesteren zonder schuld, zonder schaamte en zonder afkeuring wat een prachtig vergezicht, wat een prachtig beeld.