Wat een mooie inspiratiemiddag hadden we donderdag 30 juni in het klooster in Huissen. Met ongeveer tachtig mensen in de kapel van het klooster vierden we de geboorte van mijn nieuwe boek Wie ben ik als niemand kijkt. Een andere kijk op de ouder wordende vrouw, uitgegeven bij Ten Have.
Barend speelde piano en heette op die manier iedereen welkom. Dat gaf direct een fijne sfeer. Daarna interviewde de onvolprezen Annemiek Schrijver me met enkele rake vragen. We cirkelden rondom identiteit en de rol van de ander hierin. Zij kan mij altijd zo laten bloeien en we hadden een echt, open gesprek.
Daarna sprak Daniel van Mourik over Andreas Burnier, een van mijn rolmodellen en zij begon met het voorlezen van het gedicht
Wie zal de nacht in strikken binden?
Je naam heb ik nog niet vergeten,
maar op het zachte weefgetouw geweven,
zoals een roos bloeit in de wind.
Ik heb je naam goed opgeschreven
en aan een wit papier gehangen
waar kinderen mee spelen kunnen,
zodat je naam in hun verlangen
bewaard zal blijven voor de wind.
De slanke dansen van verdriet
heb ik `s nachts op het plein gedanst,
de zee, de sterren en het strand
zijn weggegleden uit mijn hand.
Maar dansend heb ik onbezonnen
je naam geroepen tot de muren,
totdat de huizen binnenst buiten
schaterlachten van verdriet.
Terwijl ik in mijn dorpen liep,
heb ik gevraagd aan de beminden:
waar kan men oude namen vinden?
Wie kent de naam die mij verliet?
Wie deelt de droom die in mij sliep
en zal het hart in bloemen winden?
(Uit: Een tevreden lach)
Wat hoor je als je het woord jood hoort?
Wat hoor je als je het woord vrouw hoort?
Op schitterende wijze liet Daniel ons voelen hoe de woorden ons kunnen bepalen en hoe lastig het is om daar een eigen invulling aan te geven en ze eindigde opnieuw met hetzelfde gedicht nog eens voor te lezen.
Christien Brinkgreve mijn geleerde collega van de universiteit Utrecht ging verder op het gevoel van verweesd zijn door veel vrouwen in de wereld. En hoe belangrijk het is om elkaar te steunen en als vrouwen onze stem te laten horen. Steeds opnieuw en juist ook in deze derde levensfase.
De middag werd tussendoor steeds opgeluisterd door het oorspronkelijke muzikale werk van Roos Blufpand. Zij is de eerste vrouw op de foto. Het was een feestje om haar teksten en muziek te horen en ze sloot zo mooi aan bij onze verhalen ook al is ze dertig jaar jonger. Het gaf juist hoop omdat zij als jongere vrouw haar stem laat horen rondom dezelfde thema’s.
De middag was voedsel voor de ziel voor iedereen die er was. Ook voor de aanwezige mannen.